Italiaanse Toestanden - Emigratieverhalen


zaterdag 19 september 2009

Carne femminile

Foto7 Geen mannelijk vlees deze keer, maar vrouwelijk vlees! Daar is natuurlijk een échte man voor nodig en die hebben we gevonden in onze Italiaanse vriend Giorgio. Jullie herinneren je hem misschien nog als onze beleefde en vriendelijke huisbaas in Pavia in 2007. We hebben al vaker over hem geblogd. Na maanden van stilte (laatste evenement: het bezoek aan de tv-studio voor het programma Che tempo che fa) kwamen we, beter gezegd: kwam Giorgio, weer tot actie. We spraken af in Pavia voor het Festival dei Saperi, het Festival van het Weten. Helaas niet van Sapori, het Eten. Maar wij zijn omnisapienti (homo sapiensi ?), alwetend, probeerde ik nog tegen te werpen, maar dat hielp niet. Giorgio wilde de stad in, naar de Kennis. En naar de Muziek, want er lag ook een mooie uitvoering van de Petite Messe Solenelle (the usual little mess) van Rossini in het verschiet. Giorgio Kennis en Muziek, daar ging Giorgio voor. Dachten we. Maar wat bleek? Bij de lezing van een zeer welbespraakt psycho-filosofisch orakel (naam kwijt) zat Giorgio vooral in een net aangeschaft luchtig boekje te lezen en ongeduldig te zijn, terwijl WIJ ons uiterste beste deden de geleerde Italiaanse volzinnen te ontcijferen (en dat lukte, YES!). Na een uur was het orakel uitgeoreerd en verlieten we de zaal. Wat schetst onze verbazing: Giorgio koopt een boek van de geleerde, likt zich in bij de auteur en krijgt een handtekening en opdracht voor zijn vriendin mee! De h......... ! Vangogh  We lopen richting concertzaal/kerk voor de prachtmuziek en Giorgio bekent dat hij de hele lezing naar de voeten van zijn buurvrouw heeft zitten kijken. "Zou het gek zijn als ik haar gevraagd had om wat met me te gaan drinken?" Retorische bedoelde vraag, want het antwoord geeft Giorgio zelf: "Ik vind het niet gek. Is dat niet gek?" Dat wel ja. Hij valt op álle vrouwenvoeten zegt hij, wanneer ik voettransplantatie van zijn buurvrouw naar zijn vriendin voorstel als leefbaar compromis. Ja, álle voeten, dan is er geen redding aan natuurlijk. Ooit een duizendvoet gezien? Géén gezicht. En een duizendvoet zonder gezicht, dat is weer geen porem.
Arionkoor Bij de klassieke muziek (práchtig koor!) duikt Giorgio weer in zijn boek (zo lijkt het). Ík zie geen vrouwelijke voeten, maar ja wie ben ik, ík let weer ergens anders op: mannen....armen. Dus zou ik Giorgio nog graag iets willen zeggen, als troost:



Giorgio: Sei matto, ma non sei da solo! Je bent gek, maar je bent niet alleen.



(11 volte Giorgio nel testo, het gekkengetal)

3 opmerkingen:

  1. Blog ik eindelijk, krijg ik geen reacties!
    Leuk hoor :-(

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je het voor de reacties doet, kan je ook gewoon sms'en. Maar we waren even druk met andere zaken. Sorry!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja.....als er zo sexistisch geblogd wordt.....dan krijg je dat....dan valt het stil.....

    BeantwoordenVerwijderen