Il primo tuffo

Eindelijk was het zover. Nadat de kraan zowat een hele dag had opengestaan, was het niveu in het zwembad tot onder heuphoogte gestegen. Er kon gepoedeld worden. Al verschillende keren hadden Mariano en z’n mannen al gezegd dat we een duik moesten  nemen. Dus toen de blogpadrone (in zwembroek) terugkwam van zijn dagelijke bezoekje aan het openbare zwembad in Santa Maria, waar hij  ter versteviging van de rugspieren zijn baantjes trekt, moest het er van komen. De eerste duik in het eigen zwembad. Weliswaar nog niet af; alle apparatuur moet nog aangesloten worden, het moet nog verder ingebed worden in ‘cemento magro’ en aarde, maar toch: de kop is er af. Er kan met een beetje moeite (hoe voorkom ik dat er zand en rotzooi mee het water in gaat!) gepoedeld worden naast de cementmolen.

Van dit alles waren de dames die we dezer dagen op bezoek hebben, geen getuige. Die waren vanmorgen op pad naar Santa Maria om op het terras van onze Gezusters, café Central uiteindelijk een lekkere cappuccino of iets dergelijks te nemen. Gistermiddag kwamen Ruth, Marjan en Anneke luid toeterend het erf op rijden. Daarna natuurlijk meteen bijpraten op het grote terras met een feestelijk glas Pinot Nero rosato. Het was amper te merken dat we elkaar al meer dan een jaar niet hadden gezien! ’s Avonds, vaste stek, natuurlijk in de Menhir gegeten. De baas kon weer heerlijk z’n gang geen. Niks menu, Hij zet gewoon naar eigen inzicht wat schalen met lekkere frutti di mare op tafel en smikkelen maar. Op zijn advies ook een Sardijne tagliatelle met ragú, en als dolce een tirami su. Het blijft een toptent met allemaal lekkere smakies (Herman, waar ben je?)

Eigenlijk wilden we de dames a. s. zaterdag ook nog met Leda’s kookkunst kennis laten maken. Maar dat zit er jammer genoeg niet in. Leda en Nando zijn op vakantie, in Sardinië. Ook niet slecht, maar jammer voor onze gasten.