Il pranzo della domenica

De zondagslunch. Daar blijven we onze gasten, rijp of groen, vrienden of onbekenden, steeds maar op wijzen. Die moet je echt meemaken als je hier (of elders in Italie) op vakantie bent. Omdat de meeste gasten slechts een week blijven en dus maar één zondag ter beschikking hebben, worden ze hierover direct na aankomst al door ons getackeld middels de overrompelings-tactiek. Het vaste adres voor de lunch is wat ons betreft Bagarellum, want wie daar eenmaal gegeten heeft ...
Gelukkig heeft onze aanpak een groot succes en hebben we al veel van onze gasten intens voldaan van de lunch zien terugkeren, meestal tegen een uur of vier. Waarna wij ze uren lang niet meer zagen: een siesta is na zo'n rijkbesprenkeld tig gangen diner geen overbodige luxe.

Natuurlijk gaan de padroni zelf ook wel eens ter zondagslunch. En ook voor ons is Bagarellum een topattractie. Gelukkig zijn we voor de keuken van Leda niet alleen afhankelijk van de zondag en zijn er veel andere gelegenheden om daar te gaan schransen (koor, familiebezoek, feest, verjaardagen). Dus proberen we wel eens wat anders. Juist vorige week wilden we echter wel naar Bagarellum om onze Engelse vriend David eens met dit gastronomisch paradijsje te laten kennismaken. Hij woont er tenslotte slechts een steenworp vandaan. David is eigenaar van een van onze dependances, Mont Carul geheten en ontvangt dit jaar voor het eerst gasten die bij de padroni niet terecht konden. Die moeten natuurlijk ook met zachte hand en dwingende tand naar Bagarellum geloodst worden, en dan is de eerste vereiste dat de eigenaar natuurlijk weet waar hij het over heeft!

Helaas lukte dat al twee keer niet. Eerste poging: geen reserveringen, veel sneeuw en om nu voor ons drieen de hele keuken over hoop te gaan halen, vonden wij zelf ook overdreven. Tweede poging : waterleidingen bevroren in het keuken-restaurant gedeelte. Er moet een hele muur overhoop om dat te repareren. Voorlopig geen derde poging dus. Wat dan? Gelukkig diende een alternatief zich al snel aan (aan restaurantjes geen gebrek in deze streek). Onze aanstaande tweede (of derde?) dependance is in de maak, een pracht landhuis van kennis Daniela, en op loopafstand daarvan ligt Le Tradizioni di Elide, de tradities van Elide. Ooit wel eens van gehoord, leuk voor aanstaande gasten van het landhuis, maar dan willen we zelf ook wel eens weten of het wat is. Op verkennings-strooptocht dus!

Kortom: vanmiddag zaten we met David van 13 tot 16 uur uitgebreid te smikkelen bij Elide. Het bleek een typisch Italiaanse gelegenheid, waar je zo voorbij rijdt als je niet weet dat het er is. De eetzaal biedt plaats een aan beperkt aantal gasten (40) en het heeft allemaal een familiesfeer, want het hele gezin zit in de bediening. Nonna Elide is de chefkok en loopt ietwat gebogen af en aan met de heerlijkheden, daarbij vriendelijk lachend. Aan een lange tafel tegenover ons zat een grote groep mannen, een mengeling van familie en vrienden van de zaak. Deze groep begon luidruchtig en eindigde ... nog luidruchtiger, met gitaar en gezang ("Voooooolaaaaaaaaaare oooho, Cantare o-o-o-o"). Gelukkig zongen wij mee, want we hadden al aardig wat van het rode vocht naar binnen gegoten. Filmpje!

Het eten was heerlijk, na vele verschillende kleine liflafjes, verschenen risotto, pasta in brodo, kip, rundvlees twee taartachtigen, moscato, nocino ... Tollend verlieten we het pand, na lang en levendig met David te hebben gekeuveld over van alles en nog wat. Gezellige pranzo! Moeten we nog een keer doen, bij Bagarellum?

 

Adesso si paga ...

"En nu betalen we de rekening ...". Dat zegt de Italiaan, wanneer het na een tijdje voorspoed opeens tegenzit. De Italiaanse natuur is nogal pessimistisch, beetje depri zelfs, dit geheel in strijd met het stereotype beeld van de levensgenieter van O sole mio enzovoort. Als je aan een gemiddelde Italiaan vraagt hoe het met hem gaat, zegt hij niet "Goed", zoals de Nederlander (ook al gaat het slecht), maar: Non c'è male, "Er is niets slechts (te melden)". Net alsof hij eigenlijk stiekem hoopte dat hij wel een rampzalig verhaal te vertellen zou hebben.

Tot nu toe viel de winter erg mee, zeker in vergelijking met de andere drie die we hier al hebben meegemaakt. Geen sneeuw, weinig mist, droog en een lekkere tempartuur. Terrasweer! juichten de padroni regelmatig op Twitter en Facebook. De Italianen met wie we ons plezier deelden ("Wat een lekker weer hè, het lijkt wel lente!") reageerden steevast met de mededeling dat de ellende nog wel volgen zou: "We gaan er nog wel voor boeten!". De vrolijke Nederlanders lachten hen uit. Ten onrechte ...

Sinds een dag of drie, vier is het helemaal mis. Pakken sneeuw, even weer zon en dooi en sinds gister een nog dikker pak sneeuw. Zout en sneeuwschuivers kunnen er niet meer tegenop, we zijn ingesloten (hoeveel voorraad hebben we nog? Gelukkig is de airbag-padrone op dieet). Het hondje vindt het allemaal prachtig en huppelt en stuift door de sneeuwbedekte wijngaarden dat het een lieve lust is, de dikke zwarte neus diep in het witte schuim stekend. Zijn hete bruine drollen smelten dampend door de witte laag heen, de geurvlaggen zijn nu ook zichtbaar, als fluoriscerend gele lichtsporen.

We hebben een weerstation, maar dat meet geen sneeuwhoogtes. En het Centro Meteorologico Lombarda wil die toch graag weten. Ooit, onbezonnen moment, hebben we beloofd die t.z.t. handmatig te zullen bijhouden. Dat waren wij inmiddels vergeten maar het Centro niet! Per email arriveerde een epistel van twee A4tjes met detailinstructies over de uit te voeren meetprocedure. Meten op een gladde horizontale ondergrond (tavoletta), om middernacht. Tavoletta na het meten schoonmaken voor de meting van de volgende dag. Sneeuw opvangen in een emmer (pan) en om twaalf uur smelten om de hoeveelheid water te bepalen. Nog wat rekenwerk met pi & paasdag en de meting is klaar. Voor deze klus hebben we hier onze eigen Guido Guidi padrone.

Morgen zal het nog doorsneeuwen en dan volgt de ijzige vrieskou. Het TeleGiornale zal alarmerende berichten verspreiden over de recordkoude en hoe deze te overleven. Het is betaaldag, het was ook te mooi om waar te zijn. 

Parco di Portofino

Hè bah, mist! Zo dachten we gisteren, na een lange periode van zon & schijn, waarin we zelfs in ons vestje op het terras konden zonnebaden. Wat nu, verzin een list! Gelukkig wist de Meteo ons te melden dat het aan de Middellandse Zee nog wel zonnig en aangenaam zou zijn, dus besloten we tot een dagtripje naar het schiereiland van Portofino (geen ramptoerisme, want de gezonken cruiseboot ligt een stuk zuidelijker). Niet naar Portofino zelf, dat hebben we al gezien (blasé blazee). Nee, we wilden nu wel eens het mooie park tussen Portofino en Camogli gaan verkennen. Er moeten daar mooie, goede wandelingen te doen zijn en daar zouden ook onze gasten nog van kunnen profiteren, nietwaar? Voor wat eerste info bekeken we, dwz de routeplanpadrone bekeek) de informatieve engelse website en werd er zelfs een aardige App van het park gevonden en gedownload (alleen italiaans, dat dan weer wel).

Om een uur of kwart voor elf vertrokken we en na anderhalfuur bereikten we Recco, vanwaar we de binnenlanden in moesten, richting Portofino Vetta. De routekaart gaf twee afslagen direct na elkaar aan, waarvan we de tweede moesten hebben. Dus namen we de eerste, en keerden na een km of wat rijden over de nauwe kustweg om. Terug bij het afslagpunt waren we vastbesloten de eerste de beste volgende afslag te nemen, uiteraard, en ... die kwam dus niet. Eenmaal bij San Lorenzo, kilometers verder, concludeerden we dat we hem gemist hadden, maar hoe? We hadden zo goed opgelet. Daarom zetten we de routejoker maar in, die Portofino Vetta zowaar zei te kennen. Maar voor we konden keren (Fai un'inversione a U!, riep de navigator meneer hysterisch) zaten we in Santa Margherita Ligure. Ook leuk, en goed voor een plasbeurt en broodje en korte verkenning.

Een uurtje later maakten we dan eindelijk de inversie op z'n U's en gidste routemeneer ons veilig naar de afslag ... die we al genomen hadden. Het was dezelfde weer! Routemeneer zweeg in alle talen maar op het kaartje konden we zien dat we niet op de goede weg zaten. Er MOEST een parallelweg zijn, maar waar dan? OK, weer helemaal naar beneden om te keren en terug. Nu waren we bereid desnoods dwars door een muur te beuken om op de goede route te komen. Boven bleek de enige afslag, net voor de tunnel, de oprit naar een parkeerplaats van het aanpalende hotel te zijn. Een groot portaal gaf aan dat je hier eigen terrein betrad, alleen voor gasten, Vietato! Maar we moesten toch wat en reden stug door, buitenlanders niet begrijpen.

En wat bleek, deze oprit was een soort perron 9-en-driekwart, want eenmaal onder het portaal doorgereden ontvouwde zich een doodnormale weg naar boven. Naar het eigenlijke hotel en startpunt van alle wandelingen. Hèhè. Dat was nu echt weer routeaanwijzing op zijn Italiaans: het cruciale bord ontbreekt altijd. Beneden was niets te zien dat op het park duidde. De App had het over het facilmente bereiken van Portofino Vetta als je eenmaal op de weg vanaf Recco richting Portofino reed ... jaja.

We waren er, bewonderden het prachtig gelegen megahotel (Portofino Kulm geheten, in Liberty stijl, een eeuw oud) en begonnen onze wandeling richting San Fruttuosa aan de kust te bewandelen. Uitstekende bordjes, goed te belopen paden, opvallend veel Italiaanse wandelaars, met Nordic wokuitrusting en mooie vergezichten. Alleen ging het pad wel fel omlaag gedurende een uurtje, dat moesten we straks nog weer zien te overleven. Na dus een ruim uur bereikten we een geisoleerd liggende agriturismo (of agririfugio, zoals de eigenaars het zelf noemden) Il Molino, dat nog een steile 20 min boven de kustplaats lag. Na een biertje op het uitzichtsterras (in de zon!) besloten we verdere afdaling verder te laten voor wat ie was, om straks niet door de invallende duisternis en kou overvallen te worden, er moest immers nog wel een blog geschreven worden, voor de padrone aan onderkoeling zou bezwijken.

Van onderkoeling was geen sprake op de terugklim, eerder van oververhitting. De kreun-en-steunpadrone ging drie keer geestelijk dood voor hij weer boven was. Al die extra kilo's die hij moet meezeulen ... Het afvalprogramma gaat nu zéker worden doorgezet.


Het park is kortom de moeite waard voor padvinders, routezoekers en sportieve wandelaars. Om de steile klim te vermijden kun je een rondrit plannen, waarbij je met de boot (vlak langs de kust, spannend!) terug kunt richting Portofino of Camogli, alwaar de auto (niet) staat. Met een taxi of bus kan de cirkel dan gekwadrateerd worden! Doen!

La Cena delle Sette Cene

Het diner van de 7 gangen, zo heet een eeuwenoude traditie in de Oltrepo die nog door een enkeling in stand wordt gehouden. Zoals door Nando en Leda van het restaurant Bagarellum, waar we goed bevriend mee zijn. Zo geod (kennelijk), dat zij ons speciaal uitnodigden voor deze Cena, net als enkele andere goede vrienden, waar zie een speciale band mee hebben ... Een hele eer!

De 7-gangs cena vindt plaats aan de vooravond van de 24e december, dag waarop van oudsher werd gevast. Om het (harde) werk op het land van de 24e te kunnen doorstaan, werd er aan de vooravond "rijk" gegeten, rijk voor aremluisbegrippen dan. Op basis van de voorhanden groenten en vruchten, presenteerde men 7 gangen, het magische getal 7 kwam daarbij waarschijnlijk voort uit verschillende zowel heidense als religieuze bronnen.

Nando en Leda hadden naast ons nog twee andere koorleden met aanhang uitgenodigd en ook de tandarts (moet je zeker altijd te vriend houden). In het feestelijk aangeklede restaurant passeerden weer tal van heerlijkheden de revue:

1. Crostini di pane ai cereali con lardo e castagne (heerlijk tongsmeltend spek en kastanje met honing op een toastje)
2. Cipolle ripiene (gevulde uien, heerlijk zoet met sukade en rozijnen, njam njam)
3. Fettine di polenta con gorgonzola (gebakken polentaschijfjes met de overheerlijk blauwe kaas)
4. Tortelli di zucca con funghi porcini (pasta drolletjes gevuld met pompoen in een eekhoorntjesbroodsaus)
5. Merluzzo al forno con uvetta (Kabeljauw uit de oven met gebakken druiven)
6. Mele al forno ripiene (een gevulde appel uit de oven, met grappa)
7. Ciambellone farcito (een ronde cakeplak met zoete saus)

Helaas, nr 7 ging er bij ons niet meer in, het was teveel. De tortelli waren te lekker en daar hebben we ons aan vergrepen. Onder het nuttigen van de gerechten werd er genoegelijk gekeuveld en gelachen, waar bij ook Nando en Leda van de partij waren (hoe los ik een Sudoku op, was een thema).

Dank jullie wel lieve Nando en Leda! Het was een memorabele avond.

Piangere e ridere

In Nederland zetten ze ze je zelfs voor het melden van een overlijden in de wacht: "Een ogenblik geduld alstublieft, er is nog één overledene voor u" ... Ik belde de Dela om het overlijden van mijn moeder door te geven, diezelfde ochtend, 3 december, om 11 uur in haar woning in Zwolle. Hoewel het min of meer een kroniek van een aangekondigde dood was (in augustus was er een inoperabele maagtumor vastgesteld), kwam de snelle achteruitgang in de laatste twee weken toch als een verrassing. En toeval of niet, alles gebeurde net in de 10 dagen dat we zelf in Nederland waren, in een vakantiehuisje niet ver van Zwolle. We waren nog op tijd om haar laatste heldere momenten mee te maken, voordat ze dankzij de morfine definitief in een slaperige toestand wegzonk.

Bijna 85 jaar is ze geworden, eigenlijk een wonder, want een aantal jaren geleden leek ze de 80 niet te gaan halen. Voor haar is het stervensproces gelukkig niet een al te grote belasting geworden: tot twee weken geleden was ze nog mobiel, tot een paar dagen voor haar overlijden was ze nog niet bedlegerig, en ze is uiteindelijk thuis gestorven. Je zou er voor tekenen en ze was er ook klaar voor. 

De verdere afhandeling (afschuwelijk woord) verliep gelukkig erg soepel, dankzij de vriendelijke, zij het erg zijige, Dela-kraai ("En dan is het gebruikelijk om iets op de kaart te zetten zoals Moeder hield van bloemen", "En dan kom ik nu bij punt wat pijnlijk kan zijn, ..."). We wisten wat we wilden en wat niet, eenvoud was het sleutelwoord, ook omdat we weinig belangstellenden verwachtten. Geen koffie met cake, maar gewoon in intieme kring in moeders eigen huisje napraten. Geen rouwwagens. Een eenvoudige kist. Geen rouwbezoek ("apies kijken, noemde mijn tante Adèle dat) de avond voor de crematie. Wel muziek! En een enkel herdenkingswoord. De afdeling Zwarte Humor van de familie Smulders-Bekman deed af en toe een duit in het zakje (of moet ik zeggen: een askegel in de urn), maar de kraai gaf geen kik.

Om de een of andere reden (lachen en huilen liggen dicht bij elkaar) roepen tragische gebeurtenissen als deze, het einde van het leven, meteen ook (bij enkele verdorven geesten tenminste) satirische beelden op. De slapstick van de uitvaart. Toen de kraai voorstelde dat we zelf de baar van rouwcentrum naar crematorium zouden dragen, waarbij de kist een paar keer overgeladen zou moeten worden naar een andere baar en we ook een bruggetje zouden nemen, zag ik de hele film al voor me, eindigend met de kist van mijn dierbare moedertje dobberend in de sloot, half gezonken als een Titanic. Nee, dat moesten we maar niet doen ;-)

Ook de lijst met rouwmuziek uit de bibliotheek van het crematorium gaf aanleiding tot satire. De muziekcollectie bleek ongekende mogelijkheden te bieden:

• voor overledenen tgv een vliegtuigongeluk: "Vanmorgen vloog ze nog"
• voor etterbakken: de "Last Post"
• voor twee tegelijk (zeg maar nee, dan krijg je er ...): "Bedankt lieve ouders"
• voor eenzamen: "’n Trein naar niemandsland" van Frans Bauer
• voor diegenen waarbij ook het Familiediner niet mocht baten: "Laat me alleen" van Rita Hovink
• voor diegenen die nog hoopten: "Vluchten kan niet meer"
• enz

Er was opvallend veel keus uit de muzak van de Maastreechter Staar, James Last, Fischer Choere en dergelijke meer. Ook heel veel Celine Dion, en die hoor ik zelf ook heel graag NA mijn overlijden.

De gebroeders Buurman & Buurman maakten zelf een mooie cd met eigen keus: de "Dans van de Zalige Geesten" uit Orfeo ed Euridice van Gluck, "Abendlied" van Schumann, "Nocturne nr 20" van Chopin en "Bij de dood van Melissande" van Sibelius. Het klonk allemaal prachtig: Ajeto!

Toespraken waren er van de padrone Nico, een mooi sober gedicht van Augustinus, en van de blogpadrone die zelf iets geknutseld had. Hieronder de tekst. Verrassend was de aanwezigheid van José, Crista en Inge, mijn nichtjes, dochters van Adèle die ook nog wat leuke oude kiekjes mee brachten.

We hebben onze moeder een waardig afscheid kunnen geven. 

Herinneringen

De vroegste
Naar bed, naar bed, zei Duimelot, Eerst nog wat eten zei Likkepot …
Ik zat op schoot bij mijn moeder (?), en het woord Likkepot bleef als een jong konijntje door mijn hoofd huppelen. Likkepot, Likkepot. 

Later
Mijn broer en ik zaten aan de tafel in de woonkamer en prikten met een naald figuren uit karton. Je moest druk zetten om de naald door het karton te duwen, maar niet teveel, want dan zou het scheuren. Van de inspanning gleed de naald weg tussen je bezwete vingers. Het tipje van de tong stak uit onze mond. Opeens klonk er gestommel boven en mijn moeder sprong verschrikt op. Snel, wegstoppen, voor je vader naar beneden komt!

Nog later
We wandelen buiten en lopen langs de school. Ik strijk met mijn rechterhand over het lage bakstenen muurtje. Het voelt ruw aan. Vlak voor we weer naar rechts zullen afslaan, om onze korte ontsnapping uit huis te beeindigen, vraagt mijn moeder opeens: Zullen we naar de kermis gaan? We slaan rechtsaf en steken over. Een warme stroom baant zich vanuit mijn hart een weg door mijn hele lijf, van top tot teen. Een warme stroom die zegt, die roept, die schreeuwt: Ze houdt van me, Ze houdt van me!

Vanaf nu

Ik zie je,
weerspiegeld in een vensterruit
je kijkt naar me, strak, recht voor je uit
Zou het kunnen zijn dat …?
Maar nee

Ik hoor je,
geritsel van vergeeld papier
je bladert door verlopen blaadjes, kranten
Zou het kunnen zijn dat …?
Maar nee

Ik droomde dat je
je eindelijk volledig uitsprak over alles
Zou het werkelijk zo kunnen zijn?
Maar nee

Ik herdenk je,
liefdevol zorgzaam zoals je was
je brengt ons brood, veegt schoon en doet de was
Zou het kunnen zijn dat …?
En ja, zo blijf je leven in mijn hart.

Onze moeder was een stille bescheiden vrouw zonder grote wensen, die niet veel contact zocht met haar omgeving. Wij kenden haar als liefdevol. Een liefde die speciaal haar kinderen gold. Een liefde die ze niet met woorden uitte, maar door zorgzaamheid. Ongevraagd bracht ze ons steeds weer thee, koffie, frisdrank, soep en dergelijke op onze kamers. Trap op, trap af, jaar in, jaar uit.

Ze koos in haar leven twee keer een man die haar uiteindelijk niet het geluk bracht dat ze zocht. Daarom denk ik dat ze vooral de laatste periode van haar leven het gelukkigst is geweest, in haar knusse huisje in Zwolle, samen met mijn broer. Zittend bij het raam, haar blaadjes lezend, kijkend naar de vogels in de tuin, breiend aan een trui. Truien en vesten waren haar handelsmerk en een van haar eigen truien heeft ze nu aan.

We nemen nu afscheid van onze dierbare moeder, die we ons altijd met liefde zullen blijven herinneren.

(S)fiducia

Het scheelt maar één letter (in het italiaans), maar ooo wat is het belangrijk, vertrouwen. En eenmaal weg, komt het niet zo snel meer terug. Op kleine schaal profiteerden de padroni gister en vandaag van VERtrouwen, terwijl het land Italie ten onder lijkt te gaan aan WANtrouwen.

Ons afdakje is geplaatst! Dankzij ons "mannetje", onze vertrouwensrelatie met Roberto van restaurant Amici Miei. De formele contacten met andere aannemers leidden tot niets,  maar onze aannemer di fiducia was er binnen een week mee klaar. Het viel nog niet mee, met drie man een middag en een ochtend sleutelen en passen en meten, maar ons bordesje is nu droog (ook doordat het niet regent).

Op landelijk politiek niveau is de man in wie niemand nog vertrouwen had, Berlusconi, nu toch echt passé. Vooral ook doordat hij het zelf niet meer in de hand heeft. Hij wordt vandaag links en rechts ingehaald, door de markten, door partijgenoten, door de president. B heeft afgedaan. Sic transit gloria mundi, zei onlangs hij nog, toen hij hoorde hoe het met zijn vriend Kadhaffi was afgelopen.  Niet wetend hoe snel hij aan de beurt zou zijn.

De gebeurtenissen worden geregeerd door de financiele markten en president Napolitano, die wél veel gezag heeft in Italie, deed vandaag de ultieme poging de regie weer terug te krijgen. Dit bij gebrek aan verantwoordelijk gedrag van de eigenlijke volksvertegenwoordigers. Een unicum: de president kondigt aan dat B écht weggaat en wel heel snel. Kamer en senaat worden opgejaagd om de EU maatregelen snel aan te nemen. Een opvolger van B, niet iemand uit de politieke kaste, wordt klaargestoomd door hem (vandaag) in de Senaat te parachuteren. Hopelijk is het nog niet te laat om het vertrouwen terug te winnen. Broos zal het in ieder geval nog heel lang zijn.

Stare ai patti

"Het sneeuwt hier nooit" zei onze nieuwe buurman Antonio 3 1/2 jaar geleden tegen ons, "dat komt door de klimaatverandering". Waarna we in de winters van 2008, 9 en 10 dus bergen sneeuw hebben mogen begroeten. Letterlijk, wanneer de schuifwagen weer een metersdikke laag op onze oprit gedeponeerd had. Straat schoon, uitgang geblokkeerd ... Het is kortom weer tijd voor de winterbanden, want op die klimaatverandering kun je de klok duidelijk niet gelijkzetten. Zouden de weergoden van Italiaanse origine zijn?

Onze garageman in ieder geval wel, als je het bordje met zijn openingstijden (gli orari) goed bekijkt. Dus is het niet vreemd dat er drie pogingen (niet lukraak, maar volgens afspraak) nodig waren om de bandjes eindelijk gemonteerd te krijgen. Stare ai patti (je afspraak nakomen) is waarschijnlijk de minst versleten uitdrukking uit het Italiaanse woordenboek. Het IMF mag wel opletten. Maurizio, de garagista, was er niet, was er nog niet, zou ook niet meer komen waren zo ongeveer de varianten.

Hard werken doet Maurizio trouwens wel want àls hij er is dan rent hij van de ene klant naar de andere en doet alles tegelijk (en doorelkaar). Je vraagt je af hoe hij zo zijn pensioen moet halen (maar o ja, daar hadden ze hier een oplossing voor).
Er staan dan ook vijf auto's met open motorkap op verschillende bruggen. Wij kwamen met onze twee Punto's en de rode-Punto-padrone had zijn auto nog niet op de handrem staan (laat staan dat hij zelf was uitgestapt) of de krik zat er al onder. Terwijl de velg van de banden werd gehaald (machinaal) haalde Maurizio de winterexemplaren van de bovenverdieping en gooide deze gewoon naar beneden. Hup hup hup en binnen een kwartier zaten de banden om beide Puntootjes. Als het dan eenmaal zover is dan gaat het ook snel. We zijn klaar voor de aftocht naar NL! (28 nov - 6 dec).

Nog een voorbeeld, maar dan extremer, van het NON stare ai patti betreft het afdakje boven ons balkonnetje aan de zuidzijde (boven de entree). Nadat er 2 1/2 jaar geleden enkele uren discussie aan waren besteed met onze huissmid (ja ik maak een offerte, nee, hij komt echt) hebben we er nooit meer iets van vernomen. En waren we het beu. Maar in juni kreeg de tegelpadrone een aanval van ondernemingslust en toog hij naar Pini in St Maria, een specialist op het gebied van afdakjes! De eigenaar kwam meten, we kwamen tot de conclusie wat het moest worden, de prijs en ... toen bleef het stil. Meerdere bezoekjes aan het bedrijf zelf (ja we komen écht, volgende week misschien) richtten niets uit. Vijf (5!) maanden later nog niks. Andere smid: Ik kom morgen langs! Niks meer gehoord. Zucht.

Waarom een afdakje, hoor ik u vragen? Nou, om doorslaan van vocht en afbrokkeling van het stucwerk te voorkomen door regen en ... sneeuw. En het regen en sneeuwseizoen nadert met rappe schreden dus moet het afdakje er nu echt komen. Andere aanpak! Zoek een bekende, een vriend van een vriend, die het kan doen! Iemand "di fiducia" zoals dat hier heet. Een "mannetje". Dan doen de knellende vriendschapsbanden en sociale controle hun heilzame werk en lukt het wel. Wieowie kunnen we hiervoor strikken. Roberto van Trattoria Amici Miei natuurlijk! Daar eten we vaak en sturen we klantjes naartoe, dus ... Bovendien zit hij zèlf in de bouw. En inderdaad, binnen een week staan de kunststof platen al klaar om gemonteerd te worden, en zouden ze ook al gemonteerd zijn, als het niet was gaan ... regenen. En dat blijft het nog dagen doen. Genua is al weggespoeld en wij zitten vandaag al op 60 mm. Het wordt een zomerdakje.