De zondagslunch. Daar blijven we onze gasten, rijp of groen, vrienden of onbekenden, steeds maar op wijzen. Die moet je echt meemaken als je hier (of elders in Italie) op vakantie bent. Omdat de meeste gasten slechts een week blijven en dus maar één zondag ter beschikking hebben, worden ze hierover direct na aankomst al door ons getackeld middels de overrompelings-tactiek. Het vaste adres voor de lunch is wat ons betreft
Bagarellum, want wie daar eenmaal gegeten heeft ...
Gelukkig heeft onze aanpak een groot succes en hebben we al veel van onze gasten intens voldaan van de lunch zien terugkeren, meestal tegen een uur of vier. Waarna wij ze uren lang niet meer zagen: een
siesta is na zo'n rijkbesprenkeld tig gangen diner geen overbodige luxe.
Natuurlijk gaan de
padroni zelf ook wel eens ter zondagslunch. En ook voor ons is
Bagarellum een topattractie. Gelukkig zijn we voor de keuken van
Leda niet alleen afhankelijk van de zondag en zijn er veel andere gelegenheden om daar te gaan schransen (koor, familiebezoek, feest, verjaardagen). Dus proberen we wel eens wat anders. Juist vorige week wilden we echter wel naar
Bagarellum om onze Engelse vriend David eens met dit gastronomisch paradijsje te laten kennismaken. Hij woont er tenslotte slechts een steenworp vandaan. David is eigenaar van een van onze dependances,
Mont Carul geheten en ontvangt dit jaar voor het eerst gasten die bij de
padroni niet terecht konden. Die moeten natuurlijk ook met zachte hand en dwingende tand naar
Bagarellum geloodst worden, en dan is de eerste vereiste dat de eigenaar natuurlijk weet waar hij het over heeft!
Helaas lukte dat al twee keer niet. Eerste poging: geen reserveringen, veel sneeuw en om nu voor ons drieen de hele keuken over hoop te gaan halen, vonden wij zelf ook overdreven. Tweede poging : waterleidingen bevroren in het keuken-restaurant gedeelte. Er moet een hele muur overhoop om dat te repareren. Voorlopig geen derde poging dus. Wat dan? Gelukkig diende een alternatief zich al snel aan (aan restaurantjes geen gebrek in deze streek). Onze aanstaande tweede (of derde?) dependance is in de maak, een pracht landhuis van kennis
Daniela, en op loopafstand daarvan ligt
Le Tradizioni di Elide, de tradities van
Elide. Ooit wel eens van gehoord, leuk voor aanstaande gasten van het landhuis, maar dan willen we zelf ook wel eens weten of het wat is. Op verkennings-strooptocht dus!
Kortom: vanmiddag zaten we met David van 13 tot 16 uur uitgebreid te smikkelen bij
Elide. Het bleek een typisch Italiaanse gelegenheid, waar je zo voorbij rijdt als je niet weet dat het er is. De eetzaal biedt plaats een aan beperkt aantal gasten (40) en het heeft allemaal een familiesfeer, want het hele gezin zit in de bediening.
Nonna Elide is de chefkok en loopt ietwat gebogen af en aan met de heerlijkheden, daarbij vriendelijk lachend. Aan een lange tafel tegenover ons zat een grote groep mannen, een mengeling van familie en vrienden van de zaak. Deze groep begon luidruchtig en eindigde ... nog luidruchtiger, met gitaar en gezang ("Voooooolaaaaaaaaaare oooho, Cantare o-o-o-o"). Gelukkig zongen wij mee, want we hadden al aardig wat van het rode vocht naar binnen gegoten.
Filmpje!
Het eten was heerlijk, na vele verschillende kleine liflafjes, verschenen risotto, pasta in brodo, kip, rundvlees twee taartachtigen,
moscato,
nocino ... Tollend verlieten we het pand, na lang en levendig met David te hebben gekeuveld over van alles en nog wat. Gezellige
pranzo! Moeten we nog een keer doen, bij
Bagarellum?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten