La strada

 

Mediterraneo

Het was warm en de zee lonkte. Dus besloten we naar de Middellandse Zee te gaan, zomaar, om 11 uur, een impulsbeslissing. Snel pakken en weg. Nog voor één uur zaten we op het strand, in Arenzano, ten westen van Genua. Dit leuke plaatsje kenden we nog niet, en het bleek een aangename verrassing.    

Het strand bestond uit kleine kiezeltjes (goed te doen), was openbaar toegankelijk (niet opgedeeld in privéstranden) en zelfs Saar mocht mee! Zulke stranden zijn met een lampje te zoeken. Saar genoot (ze is nu eenmaal een te ver doorgeëvolueerde vis) en wij lagen een tijdje lekker te sudderen (“sudderen” komt van sudare, zweten) en steentjes te gooien. We kwamen zelfs een Nederlands stel tegen, dat we uiteraard meteen ons webadres meegaven. Toen werd het tijd voor een verkenning van de stad zelf. Veel mooie bloemen op de slenterlaantjes, leuke winkeltjes en barretjes. Niet druk, maar hoe zou dat hoogzomer zijn? Het zal er niet vergeven zijn van de Nederlanders, want de ANWB-gids wijdt slechts een schamel woord aan dit schetige kuststadje. Er zijn geregeld activiteiten en dit jaar is er zelfs een finish van de Giro (20 mei: kijken dus).  Het hoogtepunt was echter, wat de groen-padrone betreft het park bij het gemeentehuis. Wat is dat een schitterend park, met heel veel smaak aangelegd: speelse niveauverschillen, adembenemende uitzichten, heerlijke geuren, een fraaie afwisseling van beplanting, waarvan veel in bloei stond, veel verrassende ontdek-je-plekjes, weinig bloemen en toch heel spannend. Een kunstwerk!      Van zoiets wordt de tuin-padrone heel gelukkig. Ook het noemen waard is een intrigerend beeld, half verstopt in de struiken, van een tweehoofdige figuur op een metershoge pilaar. Wie of wat werd hier verbeeld? De tekst heeft ons tot nu toe nog geen uitkomst gebracht: Lecciorem fama est huc cantarenidis omnem … ecc. Wie het weet mag het zeggen.   Speuren op internet leverde geen oplossing, maar leerde wel dat slechts één van enkele parken in deze prachtige gemeente is. We gaan zeker nog eens terug.
Gegeten werd er voorbij Genua, aan de oostkant, waar we terechtkwamen na een vlotte rit dwars door het centrum van de aloude havenstad. We streken zomaar ergens neer enhet was alweer raak: heerlijke carpaccio di pesce spada en kruidige spaghetti al cartoccio. Het was meteen het (qua vakantie) galgenmaal van de Zaandammers, die na een verblijf van een week of twee toch echt weer in NL verwacht werden. Ze wilden niet per sé weg, maar het moest! En de padroni mogen zomaar blijven, de boffers!
Het laatste nieuws van de werkzaamheden is dat Torti weer verschenen is, nadat we onze ingenieur Cassani hem maar weer eens achter de vodden hadden laten zitten. Hij kwam gewoon niet meer, weer of geen weer! Maledetto Torti! Er zijn nu (alweer) afspraken gemaakt en het is te hopen dat die een beetje worden nagekomen. Voorlopig is Torti eindelijk de laatste hand aan de oprit aan het leggen, zodat volgende week beton kan worden gestort en de elicottero eroverheen kan voor de toplaag. Het terras heeft twee isolerende lagen gekregen en wordt volgende week (eindelijk) betegeld. De smid en de elektricien zijn echter in geen velden of wegen te bekennen … Liggen ze aan zee, te sudderen?

Il corso di cucina

  Het subtielste eten wordt met grof geweld gemaakt. Neem de ravioli, het paradepaardje van Leda die ons vandaag kookles gaf. Als je het vormpje voor de ravioli al gebruikt (het kan veel beter en leuker met de hand), dan dient de deklaag pasta er met flinke klappen op vast gemept te worden. Niks voorzichtigheid met de flinterdunne deeglaag, rammen! Denk maar aan Torti J. Rammen, daar zijn we goed in, al werd de blogpadrone door Nando (man van Lena) uitgemaakt voor dentista. Dit vanwege de precisie waarmee deze (ik dus) het vleesmengsel in de vakjes aanbracht.

Met de hand de ravioli kussentjes maken is veel leuker en veel simpeler (op het oog) dan we dachten.   Gewoon pastavellen draaien met de machine (kunnen we), op de dunste stand (kunnen we ook) en dan een rijtje vulling aanbrengen (iets moeilijker want het moet niet teveel niet te weinig zijn en op de juiste afstand gelegd worden). Dan leg je er een tweede even dun vel overheen en druk je met snelle dubbele karateslagen (geweld!) het deeg tussen de vullingen op elkaar. Dan de rand nog aandrukken en je bent klaar voor het ronde ravioli-vormpje. Drukken en draaien tegelijkertijd, dat is de truc. Het resultaat is geweldig! En we hebben wat zitten worstelen met die krengen, maar nu zijn we ze baas … hopen we.

Nog meer geweld gebruikt Leda bij het kneden van het deeg voor de jam (tzjèmmm)-taart: de gluten moeten gebroken! Je moet het deeg dus echt maltrattare, mishandelen. Nando deed een stap achteruit en nu begrepen we waarom hij altijd het verst van Leda wegstond: È pericolosa, zei hij, ze is gevaarlijk. Vroeger kneedde Leda ook het pastadeeg met de hand (kilo’s per week) en had armen als een bootwerker. Als ze iemand sloeg (geweld!), eindigde het slachtoffer gegarandeerd in l’ospedale.

Ze had zich goed voorbereid, Leda, niet op het kookgebeuren, maar op de taal. Ze had een woordenboek van 30 jaar geleden tevoorschijn gehaald en een lijst met Engelse woorden klaarliggen. Maar ja, koken en praten en woorden opzoeken, vooral praten praten praten, dat gaat niet samen. Dan maar geen woorden opzoeken: de handelingen vertellen het verhaal zelf.   Zoals het fijnhakken (geweld!) van het stoofvlees voor de sugo, de saus die over de ravioli heengaat: dat doen we met een mezzaluna, alweer een gevaarlijk keukengerei. De rest is simpel: pasta koken, 2 minuten (het is vers!), en saus eroverheen. En dan blijkt het gerecht dankzij al dat geweld zo zacht en subtiel van smaak …
Wat demonstreerde Leda nog meer? De vruchtentaart van het mishandelde deeg, met eigen pruimenjam. En een soort quiche met als groente-ingrediënt de silene die we de vorige keer met de risotto gegeten hadden. Want deze silene is nu plukbaar en Leda kookt volgens het seizoen met behulp van allemaal eigen producten. Het resultaat is ernaar en dat mochten we na afloop van de workshop, in gezellig samenzijn met Leda, Nando en zoon Marco, proeven. De eigen wijn van Bagarellum sprenkelde en sprankelde rijkelijk, zodat we (alweer) naar huis tolden. Daar werd door menigeen een middagdutje gedaan in het heerlijk lauwe lentezonnetje. Italia, ti amiamo!

Jullie begrijpen het al: de kookworkshop was een groot succes. Gezellig, leerzaam en lekker. Een aanbeveling voor iedereen die bij ons komt logeren (dit is een hint ...). Ook Saar heeft genoten, want ze lag telkens op de loer als er wat lekkers te snaaien was.

 

Pavia

Als je tijdens de cena (met zijn 4-en) twee karaffen lekkere frizzante Bonarda-wijn hebt gedronken, ziet de wereld er soms vreemd uit. Het is allemaal erg dubbel. Eenmaal veilig thuisgebracht door Bob (of zijn halfbroer), tol je meteen in je bed voor een goede en lange slaap. Pavone e Bianco Uomo (hier te ontvangen met de satelliet) maken we niet meer bewust mee.

Gaat het alweer over eten? Nou, even dan maar. We gingen voor het 1 mei feest naar Pavia, een prettige hernieuwde kennismaking op een zonnige namiddag. Even een Pinot op een terrasje op Piazza Vittoria, met lekkere hapjes erbij. Even naar het hoge water in de Ticino kijken, even zwemmen (Saar). En eten dus, bij Il Cupolone, vernoemd naar de koepel van de kerk ernaast, met de overdekte brug, de Ponte Coperto, hét symbool van Pavia. Ook het restaurant was een oude bekende en nog even goed en gezellig als voorheen. De wijn drink je er uit een soepkom!

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   De regenperiode is voorbij! Torti kan jekkeren, maar is nog niet teruggeweest sinds …    Wel is er een rotte houten elektriciteitspaal vervangen, door paalklimmende mannetjes (men at work!), of beter: ladderklimmers. De nieuwe paal is te glad voor het beter paalklimwerk. Helaas, de moderne tijd! Dankzij het zomerse weer kan de bitch bruinbakken,                                                 kan de groenvingerige padrone naaktwortels planten (David Austin rozen uit de UK) en kunnen de zwakruggen (padrone en broer) balkons verven. Ook maken we nieuwe foto’s van het huis en van de omgeving: Alpenzicht! Zie hiervoor onze site www.duepadroni.it . En als we thuis blijven, eten we lekker vis: orata. Hoef je niets aan te doen om het lekker te krijgen: het is uit zichzelf al een heel smakelijk visje. Eindig ik toch weer met eten, sorry!