Di fiducia

“L’ingegnere Cassani” zei Franco, zonder een moment te aarzelen. We hadden hem gevraagd of hij ons, als geometra van de gemeente Pavia, een architect of bouwkundig ingenieur di fiducia zou kunnen adviseren. Zijn antwoord was resoluut en daarmee voldoende overtuigend. Dat moest hem dan maar worden. We wilden de aanpassingen die aan ons pasgekochte huis verricht zouden moeten worden graag laten ontwerpen door een ter zake kundige, want zelf zijn we op dit gebied dilettanti, dat wil zeggen: we weten van toeten nog blazen als het op verbouwingen aankomt. Dezelfde architect of bouwkundige kon dan mooi meteen ook de uitvoering en kwaliteit van het eigenlijke verbouwingsproject bewaken en de aannemer aansturen. Dat soort werk delegeren we graag.

Maar hoe vind je zo iemand, willekeurig een naam prikken in de pagine gialle, de gouden gids? Dat leek ons niet de meest betrouwbare methode. Dus besloten we de Italiaanse aanpak te volgen: maak gebruik van je netwerk en zorg dat je iemand di fiducia vindt. Dit typisch Italiaanse systeem werkt als volgt: je vraagt aan iemand die je vertrouwt of hij een betrouwbare persoon kent. Kent hij zo iemand dan zit je goed, want een Italiaan sterft liever duizend doden, dan dat hij jouw vertrouwen beschaamt. Kent hij niet zelf iemand, dan vraagt hij rond in zijn eigen vertrouwensnetwerk en als daar een naam uit voortkomt, zit je ook veilig, want binnen dat netwerk geldt dezelfde code van vertrouwen dat niet beschaamd mag worden. Alles in Italië gaat op deze manier van di fiducia: je hebt een arts di fiducia, een loodgieter di fiducia een garage di fiducia enzovoort enzovoort. Eigenlijk komt het erop neer dat de Italiaan geen mens vertrouwt, tenzij deze di fiducia is. De wereld is een jungle vol met oplichters en flessentrekkers. Of op zijn minst is Italie dat.

Gelukkig hadden wij Franco die ons vertrouwen zeker niet zou willen beschamen en die vanuit zijn werk een goede kandidaat zou kunnen aanbevelen. Cassani dus. We maakten een kennismakingsafspraak en gingen op pad naar zijn kantoor in het centrum van Pavia. Onze ingenieur bleek een modieus geklede heer met een gouden brilletje, een golvende haardos en een gesoigneerde baard. Zijn krachtige stem straalde veel daadkracht uit. Als assistent was er een zwijgende, wat nurks kijkende,kalende man met grijs baardje aanwezig bij het gesprek.  Hij zat op een stoel schuin achter Cassani, die zelf breeduit achter zijn kolossale bureau troonde, en mompelde slechts heel af en toe iets onverstaanbaars. Wij legden zo goed en zo kwaad in ons krukkige Italiaans uit wat we wilden: wat beperkte aanpassingen van het huis (extra ramen), een terras, een inwendige trap naar de kelder. En een beoordeling van het dak, want we hadden gezien dat er de nodige pannen ontbraken.Op sommige plekken keek je er dwars doorheen. De constructie was goed, had onze geometra Buttini tijdens de perizia vastgesteld, maar we wilden graag dat die ook goed zou blijven.

We besloten dat het dak de eerste prioriteit was, gezien het winterseizoen met zijn vele regen en harde wind. Cassani wist direct een dakdekker di fiducia te adviseren, die hem bovendien nog een dienst verschuldigd was en dus wel bereid zou zijn om op korte termijn aan de slag te gaan. Cassani belde hem meteen en prikte een datum voor een soppraluogo, een bezoek ter plaatse om de situatie te beoordelen. Dan kon hij zelf meteen ook rondkijken en zien wat er van hem verwacht werd. Wilde de assistent ook mee? Ja, die ging mee, al keek hij er zorgelijk bij. Of deze assistent di fiducia was, zou nog moeten blijken.