Cacca in vista

Het moest er een keer van komen. Je hebt een septische tank en telkens denk je, wanneer gaat de ramp zich voltrekken? Eens raakt ie verstopt en vol en loopt de stront over de rand. De StrontVloed! Noah eat your heart out! Put controleren? Nee, dat is de stankgoden verzoeken! Proberen te verdringen, die mogelijke verstopping. Maar gister na vier jaar was het zover. Paniek op de benedenverdieping, het water liep vanuit de badkamer de hal en slaapkamers in. Water? Nou het stonk anders behoorlijk. Naar iets bekends ... wat ook alweer? Vanochtend deed ik het nog, in mijn zelfgemaakte ...
De eerste impuls is om te gaan dweilen, met de knietjes in het frisse water, om de stroom te stoppen en te kunnen zien waar het "lek" zit. Het ontstoppen van de badafvoer leverde alvast enorme plukken honde(n)haar op. Zeker een harige gast in bad geweest onlangs ... Die afvoer was weer doorlaatbaar, maar de stroom kwam duidelijk ergens anders vandaan. Van onder de slecht afgekitte pot. Omhoog uit de afvoer, de vermaledijde niet meer zo septische tank. Gelukkig stopte de toevloed wel, nadat de toestroom uit toiletreservoir en bad was verwerkt. Maar nu?
Uiteraard was het weekend. Zondag, nog beter! De dag waarop alle hardwerkende Italianen net als alle andere hadrwerkende Europeanen ... op hun krent zitten, pardon op hun lauweren rusten. Gelukkig zijn we verzekerd, mét een Assistenza Emergenza voor rampen in huis waar een idraulico aan te pas moet komen. Basta una semplice telefonata, juichte de polis. Maar naar welk nummer? Nergens maar dan ook echt nergens een noodnummer te vinden, ook niet op de internetsite. Generali, bedankt!
In de tussentijd hadden we al bedacht dat we onze gasten in het uiterste geval maar bij David zouden moeten onderbrengen. Zijn appartement was toevallig deze week leeg! Zelf kakken we wel in de wijngaarden, gezellig samen met Thomas. Gaan we ook maar gelijk over op hondebrokken bij het ontbijt.

Gelukkig hebben we ook een eigen idraulico di fiducia, en die verwees ons naar een weekend-gieter, zelf was hij uithuizig. En die vervanger bleek bereid te komen! Vanuit het zwembad zag blogpadrone boven aan de weg een tankwagen voorbijgaan. Dat kon hem niet zijn, die loodgieter kwam natuurlijk alleen even proberen de afvoer weer vrij te maken. De tank zelf, dat zouden we de volgende dag moeten zien te regelen. Verkeerd gedacht. Deze loodgieter hield kennelijk niet van half werk en kwam met de hele apparatuur cq strontkar aanzetten. Een uurtje later was de put ontstopt en geledigd. Bravo!

Wanneer zal ie weer overlopen? Op een mooie Pinksterdag?

PS En vandaag belde onze idraulico di fudicia zomaar na om te checken of het gelukt was! Bravissimo!

Lago di Coma

We zijn ook nog langs het meer van Coma gekomen, schreef een naieveling eens op italieforum.nl, waarop de grapjas van het forumpubliek (ik niet) reageerde met: daar zul je dan wel niet veel van hebben meegekregen ;-). De naieveling vatte 'm niet ... (nog steeds onder zeil zeker). Ook wij kwamen begin mei in de omgeving van het meer van Como, dat op slechts een uurtje rijden van ons vakantiehuis ligt en dus ook een leuk uitstapje voor onze gasten zou kunnen zijn. Voor de wat meer onrustige types tenminste, want er zijn er ook die puur voor de rust komen en op het terras of aan het zwembad (al dan niet in coma) willen relaxen.
Maar wij hadden een weekje geen gasten en het zou mooi weer zijn én we hadden onze trouwdag te vieren, 10-jarig alweer (ook de huwelijksjaren trekken in coma aan je voorbij). Bij wijze van achterstallig onderhoud hier en nu alsnog een kort verslagje van ons driedaagse uitstapje naar het Noorden van Italie.

Het uitstapje ging niet meteen naar Como maar langs twee andere niet-al-te-ver-van-como gelegen culturele hoogtepunten, als we de ACI (Italiaanse ANWB) mochten geloven tenminste. Die mochten we (van de hoogtepuntpadrone) niet missen. Allereerst was daar Castel Seprio met resten van een Romeins fort + Romaans kerkje uit Longobardische tijden. De bijna totale rust van de omgeving in combinatie met de ruines van een beschaving van heel lang geleden deed vervreemdend aan. Wel mooi. We doolden er een tijdlang rond.
Na de lunch bezochten we Castiglione Olona waar we werden verrast door een prachtige kleine kapel met Renaissance fresco's van hoge kwaliteit. Zeker de omweg waard! Inmiddels was het al aardig in de middag en moesten we toch voortmaken. Plannen om een Villatuin langs het meer van Como te bezoeken werden geschrapt om nog een beetje bijtijds bij de B&B (zorgvuldig geselecteerd door de TripAdvisorpadrone) te bereiken. We staken af via Zwitserland, waar we niet de autosnelweg op mochten (geen tolvignet 2012), wat de routemiep maar niet aan zijn/haar verstand te brengen was ... erg vermoeiend, maar het lukte uiteindelijk.

De B&B lag prachtig in de heuvels boven Menaggio, met uitzicht op het meer en een fraaie tuin. We dineerden in de restaurant dat nog hoger lag met nog magnifieker uitzicht.

De volgende dag kochten we een dagticket voor de boten die kriskras over het meer varen om de verschillende plaatsen met elkaar te verbinden. We wilden naar een klein plaatsje aan de oostoever, weet eigenlijk niet meer precies waarom, we wilden eigenlijk gewoon een stukje varen. Thomas ook, maar die mocht niet mee ... ? Niet zonder muilkorf tenminste. Die hadden we niet bij ons. Dus er een kopen, en dan dat ding om zien te krijgen bij meneer. Wonder boven wonder lukte dit allemaal, één keer tenminste. De rest van de boottochten slopen we gewoon zonder muilkorf aan boord. Dat kan, in I.
Wat niet kon was een mooie tuin bezichtigen in ... want daar mocht Thomas ook mét muilkorf niet in. Jammer, maar het plaatsje was leuk om in rond te wandelen en gelukkig niet stampend druk (nog niet, maar kom er niet in juli of augustus). Dat werd de volgende bootreis, naar Bellagio, dat in het kruis van Como ligt, Como de Lambda-man. Daar mochten we een tuin in en dat was dan ook schitterend.

Het was die dag écht onze trouwdag en het voorstel van de saaisaaipadrone om vandaag maar een pizza te gaan eten werd door de feestneuspadrone in de wind geslagen. Het werd een deftig en heel erg lekker diner op een terras aan het meer in Menaggio zelf. Subliem!
De terugreis (volgende dag) verliep via kleine weggetjes met onderweg een bezoekje aan Monza (viel tegen). De geplande boottocht ging niet door want er werd gestaakt! Gister geluk gehad! De hoofdweg langs de kust was nu al druk en met al die bussen op die krappe wegen moet het zomers hier een hel zijn! Gek genoeg reed er bijna niemand op de oudere parallelweg beneden, die daardoor een stuk aangenamer was: tip!
Tot slot nog een mooie view op het meer:

Passaporti

De padroni doen graag dienst als stemvee en willen dus ook mededoen aan de verkiezingen voor het Nederlandse parlement in september. Ook al wonen we nu al vier jaar in het kandidaat zeuroland Italie, toch volgen we het politieke reilen en zeilen in Nederland nog steeds op de voet. Iets dat je kennelijk toch niet snel loslaat, bovendien vinden we stemmen een van de belangrijkste rechten die je hebt als staatsburger. Voorlopig worden we nog maar geen Italianen, je kan beter op twee paarden wedden ...

Stemmen mag echter alleen wanneer je een geldig paspoort in bezit hebt. En hoewel dit voor seniorpadrone nog in orde is, terwijl juniorpadrone inmiddels een verlopen paspoort heeft, besloten we toch maar om tegelijk te gaan vernieuwen. Het paspoort van senior verloopt toch over een maand of drie. Nu alweer verlopen, terwijl ze nog nieuw en kakelvers leken toen we vertrokken. Alweer vier jaar geemigreerd. En nog steeds niet vereenzaamd!

Het vernieuwen van een paspoort moet geschieden bij de Ambassade (Rome) of het Consulaat (Milaan). Voor ons is het Consulaat gelukkig nog aardig dichtbij. Maar het is niet elke dag en alleen 's ochtends geopend, dus enige planning is vereist. Allereerst moeten er formulieren gedownload en ingevuld en documenten verzameld, zoals pasfoto's. De juniorpadrone is daarvoor al eens een ochtendje op pad geweest, want het vinden van een pasfotograaf bleek in deze regionen nog niet eenvoudig. In Broni bleek er een te zijn, uiteindelijk. Het Consulaat verstrekt ook aanwijzingen over hoe de foto's eruit moeten zien, vereisten zogezegd. En die zijn niet mals, tientallen eisen, zo wel en zo niet, om gek van te worden. Formaat en houding van het hoofd, afmetingen, scherpte contrast resolutie enz enz. Volgens de website van het consulaat gaat het dan ook om "geselde eisen", geselende eisen? Onze fotograaf wist er digitaal wel raad mee en hup daar waren ze, de prentjes. Ook de seniorpadrone liet zijn conterfeitsels maken bij dit topadresje di fiducia.

Dan de planning: dinsdagochtend is het consulaat tot 12 uur open, maar het ligt niet echt in het centrum of dicht bij een metrohalte, dus we moeten aardig wat tijd nemen voor de reis. Gelukkig weten we een handige parkeergarage bij een metrostation aan de rand van de stad, vlakbij de snelweg, San Donato, en daar hebben we al meermalen gebruik van gemaakt. 's Avonds voor vertrek controleren we nog even alles, leggen het klaar zodat we niks vergeten en dinsdagochtend gaan we ruim op tijd op pad. Wat kan ons gebeuren?

Van alles, zo bleek:

1. De parkeergarage was, hoewel megagroot, helemaal vol. Er stonden zes auto's voor de slagbomen die hardnekkig dichtbleven. De garage was natuurlijk net volgelopen met pendolari, forensen, en er zouden maar sporadisch auto's vertrekken. Na even wachten, besluiten we dat we het zo niet gaan redden en maken rechsomkeert. Gelukkig zaten we nog niet in een fuik!

2. Het vinden van een andere parkeerplaats langs de weg bleek haast onmogelijk. Alles wat er was, was bezet en er zijn grote stukken waar uberhaupt niet geparkeerd mag worden. Via een noodparcours, via de busbaan, bereikten we een plekje waar je twee uur mag staan. Het is half tien en we zetten onze schijf op 11. Je moet toch wat. Er staat ook een bordje dat beweert dat je hier op dinsdag (vandaag) tot 11 uur helemaal niet mag parkeren, want dan komt de borstelwagen zijn reinigende werk verrichten. De parkeerplaats ziet er brandschoon uit en er staan al veel andere auto's, dus dat verbod negeren we maar. Via plantsoenen vol zwerfafval lopen we naar de metrohalte. Onderweg zien we een borstelwagen langsschuiven, op weg naar de volle parkeerplaats ...

3. Bij het consulaat bleek de wachtkamer niet vol met honderden schreeuwende mensen (mijn visioen vooraf), maar waren we meteen aan de beurt ... om te horen dat onze pasfoto's niet aan de voorwaarden voldeden! Te grote padronihoofden &%$£"%#@(/$! Doordat we niet de eerste paspoortbehoeftigen waren die dit probleem hadden, wist de vriendelijke medewerkster ons direct naar een dichtbijgelegen pasfotospecialist te dirigeren die ervaring had met de strenge hollandse eisen. "Passaporto olandese" riep deze al meteen toen hij ons verhit zag binnenstormen. We hadden nog 10 minuten, dan zou het consulaat sluiten. Gelukkig leverde de Italiaan snel en goed werk en kon de aanvraag worden afgerond, pffff. Op de pasfoto mag je niet lachen (lachen mag dan wel van God, maar niet van de Staat), dus zien ze er vaak uit als gevangenisfoto's. Van elke twee portretten is er een geschikt en de ander ongeschikt: welke(n/s)?

4. Het was inmiddels lunchtijd en we dachten dat de consulaatmedewerkers vast wel een leuk eetadresje in de buurt zouden weten. Dat was zo, een leuke pizzatent, even kijken, eerste links en dan tweede rechts vanaf uitgang consulaat. Of nee, riep een ander, nee, eerste links, dan eerste rechts en tenslotte tweede links. Dat klonk overtuigend, maar bleek toch verkeerd (of zou de Bootspadrone links en rechts doorelkaar gehaald hebben?) Adresje niet gevonden en een pastaatje bij een andere eettent genuttigd. Geen Leda-kwaliteit maar dat kan ook niet natuurlijk. Het is Milaan, geen Oltrepò!

Missione impossibile conclusa!
(Als de paspoorten ons per post bereiken tenminste)