Panciapiena a Boccapane

Hè hè, het valt niet mee altijd allemaal. Familiebezoek en ik heb er mijn buik alweer van vol ... Maar voordat iedereen dit gaat doorroddelen (rodelen?), die volle buik is niet veroorzaakt door onaangenaam parenti-gedrag. De zondagslunch was alweer eens de grote boo(t)sdoener. In het kader van de serie Nieuwe Smikkeladresjes bezochten we deze week (in gezelschap van Bitch en Anderfamilieschoonzus) Agriturismo Boccapane.

Deze gelegenheid hadden we al eens voorbij horen komen (qua naam), maar nog nooit bezocht. Wel had de app-padrone de agriturismo net aan zijn Milan & More gids toegevoegd, want het restaurant scoort zeer hoog onder de italiaanse recensies, Bagarellum-kwaliteit wordt hier beloofd! De heenreis laatste vergde wel enige voorbereiding (Rij, ding!), want de broodbek (zoals de letterlijke vertaling luidt) ligt wel, maar nogal af (god wat ben ik weer vermoeiend). Linksafslaand waar het rechts moeten en vieze verza, stuurde de taxi-padrone ons met vaste hand en afgeschuurde bodemplaat naar de boerderij in het dal, een minuut of 20 bij ons vandaan. Overal lagen nog hoopjes sneeuw, maar verder was het weder om zonovergoten.

De eigenaren wachtten ons al welkom, ook al waren we niet de enige gasten, er werd nog wat gespeeld en gezeten en gezond op de speelweide. Ons contact met de rondbuikige kok Andrea verliep meteen al soepel, hij kende de Villa ook al, via de eigenaren van de Sosta Verde. Bijna kwamen we in de BP niet verder dan de wijnwinkel die direct links (voor sommigen rechts) van de ingang lag. Daar lagen een paar pareltjes van de oenologie van de Oltrepo, zoals die van San Michele ai Pianoni die we al kennen, maar ook nog veel meer lekkers, door Andrea zelf ontdekt. Helaas werden we niet in de winkel opgesloten (met trekker en glas) :-( .

Hoewel, jammer, dan hadden we lekkere lunch gemist!!! In een ruime maar gezellig ingerichte eetzaal, maakten we kennis met de dochter des huizes die meteen op Thomas dook (of andersom) en die de dierenarts-padrone al bekend voorkwam. En ja hoor, ze bleek bij onze veterinaio Genta gewerkt te hebben. Boccapane is hondvriendelijk! Dat Genta niet meisjesvriendelijk is, is weer een ander verhaal.





We gingen ter tafel en daar verschenen al snel de heerlijk liflafjes van de antipasti, begeleid door een (nou, twee) flesje Pinot Nero rood uit de schatkamer van Andrea. We noemen hier de kleine taartjes met pompoen en spinazie als bijzonderheid en de superverse geitekaasjes in honing. De twee pasta-gerechtjes waren superbe: ravioli brasato en een kleine lasagna. Het kalfsvlees dat daarna werd opgediend was zo zacht dat je mes er uit zichzelf doorheen zakte o o o! Hier zijn we niet voor het laatst geweest!

Bij vertrek vertelde Andrea nog even dat hij de laatste tijd heel veel controle van officiele instanties had ondergaan. Gevolg van de strakkere regels onder Monti ... en van de jaloezie van de eigenaren van andere minder goed lopende agriturismi. Er waren zelfs foto's van de volle parkeerplaats van Boccapane naar de belastingdienst gestuurd, die daaruit precies kon opmaken hoeveel bonnetjes Andrea zou moeten kunnen overleggen ... Ook dit is Italie! Gelukkig hebben wij voorlopig alleen niet-betalende gasten (Bitch heeft de Menhir betaald en Anderefamilieschoonzus de Boccapane, maar een beetje huur schuiven, ho maar!).

Il pranzo della domenica

De zondagslunch. Daar blijven we onze gasten, rijp of groen, vrienden of onbekenden, steeds maar op wijzen. Die moet je echt meemaken als je hier (of elders in Italie) op vakantie bent. Omdat de meeste gasten slechts een week blijven en dus maar één zondag ter beschikking hebben, worden ze hierover direct na aankomst al door ons getackeld middels de overrompelings-tactiek. Het vaste adres voor de lunch is wat ons betreft Bagarellum, want wie daar eenmaal gegeten heeft ...
Gelukkig heeft onze aanpak een groot succes en hebben we al veel van onze gasten intens voldaan van de lunch zien terugkeren, meestal tegen een uur of vier. Waarna wij ze uren lang niet meer zagen: een siesta is na zo'n rijkbesprenkeld tig gangen diner geen overbodige luxe.

Natuurlijk gaan de padroni zelf ook wel eens ter zondagslunch. En ook voor ons is Bagarellum een topattractie. Gelukkig zijn we voor de keuken van Leda niet alleen afhankelijk van de zondag en zijn er veel andere gelegenheden om daar te gaan schransen (koor, familiebezoek, feest, verjaardagen). Dus proberen we wel eens wat anders. Juist vorige week wilden we echter wel naar Bagarellum om onze Engelse vriend David eens met dit gastronomisch paradijsje te laten kennismaken. Hij woont er tenslotte slechts een steenworp vandaan. David is eigenaar van een van onze dependances, Mont Carul geheten en ontvangt dit jaar voor het eerst gasten die bij de padroni niet terecht konden. Die moeten natuurlijk ook met zachte hand en dwingende tand naar Bagarellum geloodst worden, en dan is de eerste vereiste dat de eigenaar natuurlijk weet waar hij het over heeft!

Helaas lukte dat al twee keer niet. Eerste poging: geen reserveringen, veel sneeuw en om nu voor ons drieen de hele keuken over hoop te gaan halen, vonden wij zelf ook overdreven. Tweede poging : waterleidingen bevroren in het keuken-restaurant gedeelte. Er moet een hele muur overhoop om dat te repareren. Voorlopig geen derde poging dus. Wat dan? Gelukkig diende een alternatief zich al snel aan (aan restaurantjes geen gebrek in deze streek). Onze aanstaande tweede (of derde?) dependance is in de maak, een pracht landhuis van kennis Daniela, en op loopafstand daarvan ligt Le Tradizioni di Elide, de tradities van Elide. Ooit wel eens van gehoord, leuk voor aanstaande gasten van het landhuis, maar dan willen we zelf ook wel eens weten of het wat is. Op verkennings-strooptocht dus!

Kortom: vanmiddag zaten we met David van 13 tot 16 uur uitgebreid te smikkelen bij Elide. Het bleek een typisch Italiaanse gelegenheid, waar je zo voorbij rijdt als je niet weet dat het er is. De eetzaal biedt plaats een aan beperkt aantal gasten (40) en het heeft allemaal een familiesfeer, want het hele gezin zit in de bediening. Nonna Elide is de chefkok en loopt ietwat gebogen af en aan met de heerlijkheden, daarbij vriendelijk lachend. Aan een lange tafel tegenover ons zat een grote groep mannen, een mengeling van familie en vrienden van de zaak. Deze groep begon luidruchtig en eindigde ... nog luidruchtiger, met gitaar en gezang ("Voooooolaaaaaaaaaare oooho, Cantare o-o-o-o"). Gelukkig zongen wij mee, want we hadden al aardig wat van het rode vocht naar binnen gegoten. Filmpje!

Het eten was heerlijk, na vele verschillende kleine liflafjes, verschenen risotto, pasta in brodo, kip, rundvlees twee taartachtigen, moscato, nocino ... Tollend verlieten we het pand, na lang en levendig met David te hebben gekeuveld over van alles en nog wat. Gezellige pranzo! Moeten we nog een keer doen, bij Bagarellum?

 

Adesso si paga ...

"En nu betalen we de rekening ...". Dat zegt de Italiaan, wanneer het na een tijdje voorspoed opeens tegenzit. De Italiaanse natuur is nogal pessimistisch, beetje depri zelfs, dit geheel in strijd met het stereotype beeld van de levensgenieter van O sole mio enzovoort. Als je aan een gemiddelde Italiaan vraagt hoe het met hem gaat, zegt hij niet "Goed", zoals de Nederlander (ook al gaat het slecht), maar: Non c'è male, "Er is niets slechts (te melden)". Net alsof hij eigenlijk stiekem hoopte dat hij wel een rampzalig verhaal te vertellen zou hebben.

Tot nu toe viel de winter erg mee, zeker in vergelijking met de andere drie die we hier al hebben meegemaakt. Geen sneeuw, weinig mist, droog en een lekkere tempartuur. Terrasweer! juichten de padroni regelmatig op Twitter en Facebook. De Italianen met wie we ons plezier deelden ("Wat een lekker weer hè, het lijkt wel lente!") reageerden steevast met de mededeling dat de ellende nog wel volgen zou: "We gaan er nog wel voor boeten!". De vrolijke Nederlanders lachten hen uit. Ten onrechte ...

Sinds een dag of drie, vier is het helemaal mis. Pakken sneeuw, even weer zon en dooi en sinds gister een nog dikker pak sneeuw. Zout en sneeuwschuivers kunnen er niet meer tegenop, we zijn ingesloten (hoeveel voorraad hebben we nog? Gelukkig is de airbag-padrone op dieet). Het hondje vindt het allemaal prachtig en huppelt en stuift door de sneeuwbedekte wijngaarden dat het een lieve lust is, de dikke zwarte neus diep in het witte schuim stekend. Zijn hete bruine drollen smelten dampend door de witte laag heen, de geurvlaggen zijn nu ook zichtbaar, als fluoriscerend gele lichtsporen.

We hebben een weerstation, maar dat meet geen sneeuwhoogtes. En het Centro Meteorologico Lombarda wil die toch graag weten. Ooit, onbezonnen moment, hebben we beloofd die t.z.t. handmatig te zullen bijhouden. Dat waren wij inmiddels vergeten maar het Centro niet! Per email arriveerde een epistel van twee A4tjes met detailinstructies over de uit te voeren meetprocedure. Meten op een gladde horizontale ondergrond (tavoletta), om middernacht. Tavoletta na het meten schoonmaken voor de meting van de volgende dag. Sneeuw opvangen in een emmer (pan) en om twaalf uur smelten om de hoeveelheid water te bepalen. Nog wat rekenwerk met pi & paasdag en de meting is klaar. Voor deze klus hebben we hier onze eigen Guido Guidi padrone.

Morgen zal het nog doorsneeuwen en dan volgt de ijzige vrieskou. Het TeleGiornale zal alarmerende berichten verspreiden over de recordkoude en hoe deze te overleven. Het is betaaldag, het was ook te mooi om waar te zijn.