Panciapiena a Boccapane

Hè hè, het valt niet mee altijd allemaal. Familiebezoek en ik heb er mijn buik alweer van vol ... Maar voordat iedereen dit gaat doorroddelen (rodelen?), die volle buik is niet veroorzaakt door onaangenaam parenti-gedrag. De zondagslunch was alweer eens de grote boo(t)sdoener. In het kader van de serie Nieuwe Smikkeladresjes bezochten we deze week (in gezelschap van Bitch en Anderfamilieschoonzus) Agriturismo Boccapane.

Deze gelegenheid hadden we al eens voorbij horen komen (qua naam), maar nog nooit bezocht. Wel had de app-padrone de agriturismo net aan zijn Milan & More gids toegevoegd, want het restaurant scoort zeer hoog onder de italiaanse recensies, Bagarellum-kwaliteit wordt hier beloofd! De heenreis laatste vergde wel enige voorbereiding (Rij, ding!), want de broodbek (zoals de letterlijke vertaling luidt) ligt wel, maar nogal af (god wat ben ik weer vermoeiend). Linksafslaand waar het rechts moeten en vieze verza, stuurde de taxi-padrone ons met vaste hand en afgeschuurde bodemplaat naar de boerderij in het dal, een minuut of 20 bij ons vandaan. Overal lagen nog hoopjes sneeuw, maar verder was het weder om zonovergoten.

De eigenaren wachtten ons al welkom, ook al waren we niet de enige gasten, er werd nog wat gespeeld en gezeten en gezond op de speelweide. Ons contact met de rondbuikige kok Andrea verliep meteen al soepel, hij kende de Villa ook al, via de eigenaren van de Sosta Verde. Bijna kwamen we in de BP niet verder dan de wijnwinkel die direct links (voor sommigen rechts) van de ingang lag. Daar lagen een paar pareltjes van de oenologie van de Oltrepo, zoals die van San Michele ai Pianoni die we al kennen, maar ook nog veel meer lekkers, door Andrea zelf ontdekt. Helaas werden we niet in de winkel opgesloten (met trekker en glas) :-( .

Hoewel, jammer, dan hadden we lekkere lunch gemist!!! In een ruime maar gezellig ingerichte eetzaal, maakten we kennis met de dochter des huizes die meteen op Thomas dook (of andersom) en die de dierenarts-padrone al bekend voorkwam. En ja hoor, ze bleek bij onze veterinaio Genta gewerkt te hebben. Boccapane is hondvriendelijk! Dat Genta niet meisjesvriendelijk is, is weer een ander verhaal.





We gingen ter tafel en daar verschenen al snel de heerlijk liflafjes van de antipasti, begeleid door een (nou, twee) flesje Pinot Nero rood uit de schatkamer van Andrea. We noemen hier de kleine taartjes met pompoen en spinazie als bijzonderheid en de superverse geitekaasjes in honing. De twee pasta-gerechtjes waren superbe: ravioli brasato en een kleine lasagna. Het kalfsvlees dat daarna werd opgediend was zo zacht dat je mes er uit zichzelf doorheen zakte o o o! Hier zijn we niet voor het laatst geweest!

Bij vertrek vertelde Andrea nog even dat hij de laatste tijd heel veel controle van officiele instanties had ondergaan. Gevolg van de strakkere regels onder Monti ... en van de jaloezie van de eigenaren van andere minder goed lopende agriturismi. Er waren zelfs foto's van de volle parkeerplaats van Boccapane naar de belastingdienst gestuurd, die daaruit precies kon opmaken hoeveel bonnetjes Andrea zou moeten kunnen overleggen ... Ook dit is Italie! Gelukkig hebben wij voorlopig alleen niet-betalende gasten (Bitch heeft de Menhir betaald en Anderefamilieschoonzus de Boccapane, maar een beetje huur schuiven, ho maar!).