Italiaanse Toestanden - Emigratieverhalen


woensdag 13 juli 2011

Il medico (di famiglia)

Medico_384Non facciamo miracoli, per questo Lei deve andare a Lourdes”, zei dr Dezza tegen mij. Huisarts Dezza is een klein compact mannetje, kaal (ik zal er niets van zeggen), pienter brilletje met daarachter twinkeloogjes en een mond die graag doceert (doseren doet hij met pen en pc). Alles  legt hij heel duidelijk uit, duidelijk qua verhaal, duidelijk qua Italiaans. Ik snap het! Niet dat dat helpt natuurlijk … Ook dat legt de dokter graag uit. Wonderen verricht hij niet, daarvoor verwijst hij graag door naar de bedevaartsplaats in Frankrijk. Ieder zijn stiel.

Rug Helaas, jammer voor de rugpijn-padrone, hij moet maar een tijdje aan de diclophenac. En hij krijgt een verwijsbriefje voor de fysiotherapeut. In Montescano. Gelukkig zullen de wachttijden kort zijn, want wie wil er nu in juli naar het ziekenhuis? Als je toch kan kiezen, strand of ziekenhuis, dan kies voor het strand natuurlijk. La dolce vita! En dus liggen alle met rugklachten behepte Italianen met kreunende rug op een ligbed aan de Middellandse Zee.

Lourdes Hij kan me intussen wel dromen met mijn gedoe over mijn rug. “La sua schiena ormai è un mito!” Uw rug is een mythe, zegt hij grijnzend. Hij heeft lekker lachen. Maar deze keer heb ik er lichtbeelden bij, röntgenscans! Daarop is duidelijk te zien dat twee wervels, de onderste, veel dichter bij elkaar zitten dan de andere. Even verkeerd belasten en hup daar raakt de wervelschijf in de knel, ontstoken, opgezwollen en drukt tegen de zenuwbanen; Au!!! Uitstraling in de bil, pijn in de hamstrings en achter de knieen als gevolg. Vijf dagen diclophenac! En eventueel Lourdes. Misschien helpt het “Te Lourdes in de bergen” dat hier iedere avond klinkt (zie vorige bijdrage) ook wel een beetje?

PS
Laprovinciapavese.gelocal.it 2011-7-13 20-41-41 Een huisarts noemt men hier steevast een familiedokter, een medico di famiglia. Maar wat als je geen familie bent? Wat is een familie? Daarover gaat een (ellenlange) discussie in Italie, in verband met het al dan niet registreren van partnerschappen van stellen die niet kunnen trouwen, zoals homo's om maar eens een willekeurige dwarsstraat te noemen (en dwars zijn we!). Zoals met zoveel politieke onderwerpen komt men ook hier niet tot een besluit. Het woord familie alleen al is hier heilig en wordt zo ongeveer bij elk onderwerp betrokken. Dus ligt het gevoelig, als een zenuwbaan in een hernieuze rug. Een homostel dat al meer dan 30-jaar bijelkaar is (ja dat bestaat!) een familie noemen? Hoho (momo) dat gaat zomaar niet! Wat moet de keurige heterofamilie wel niet denken? Of de echte Heilige Familie? Brandpunt van de emancipatiestrijd is op dit moment toevallig Pavia, waar genoemd stel zich bij de gemeente heeft aangemeld om geregistreerd te worden als familie. Kan allang zegt burgerbevolking, geen punt. Neeneenee, roept de in meerderheid rechtse gemeenteraad, en dito burgemeester. Hoe gaat dit aflopen? Dat is de klifhanger ...

 

2 opmerkingen:

  1. Wat een ellende met het nekkie. Daar kan je nu niet meer mee aangekeken worden, moet je maar denken. Schep maar lekker partner in de Oltrepo. En wat een vreugd dat we nu de tekst hebben. En nu het héle lied uit het hoofd leren, dat leidt nog eens af! Omdat jullie je toch vervelen zal ik in augustus langskomen en in de cantina gaan schrijven aan mijn boek? Mijn gepartnerderdadada heeft inmiddels 'HET BOEK' af! Zo werken we ons uit de kelder omhoog... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sommige mensen dragen hun nek op een hele rare plaats...

    BeantwoordenVerwijderen