Cavolo, parenti!

O jezus, familiebezoek! Het is weer eens zover. Halfzus en wederhelft zijn een weekje logeren. Smulders in de meerderheid in de Villa, als dat maar goed gaat ... Gelukkig zijn er therapeutische etentjes om de zaak in goede bananen te leiden.

Mieke is hier voor de tweede keer na het bliksembezoek van een jaar geleden, en heeft nu Mutlu bij (zich). Ze kwamen met een goedkope RyanAir vlucht uit Weeze (D) naar Bergamo, zeer laat, gepland 23:35, geland 00:20. Twee uur 's nachts thuis, toch nog maar een rosé (verplicht in dit gezelschap) soldaat gemaakt, dus 04:00 naar bed.

De dag erop, vrijdag, waren we dus nog een beetje brak. Toch even de aperitivo met Linda in Broni en daarna door naar Bagarellum voor het koorfeestmaal. De dames mochten mee. Sommigen hebben al de luk. O o o wat was het weer een lekkernijenfestival. De risotto was veel te snel op! De sar-padrone maakte het tot zijn taak de sopranen van het koor zwart te maken ...

De zaterdag werd besteed aan zwempogingen (water te koud, zon weg, etc, lesbo's zijn mietjes) en een ritje Oltrepò, met lunch bij de Biancospino. 's Avonds werden de specialiteiten van Camillo van de Menhir weer eens beproefd. Heerlijke polpo alla catalana en linguine al cartoccio, resp vleeswaren en spaghetti al pastore (in een uitgeholde parmezaanse kaas).Ter vervanging van de slimme Antony was er nu een knappe jonge homobediende, die we twee jaar geleden ook al eens hier hadden aangetroffen. Jammiejammie!

Toen was het alweer zondag, hernieuwde zwem- en zonpogingen en een zwembadspeelgoedgevecht tussen de Smuldersen (één in het water en één op de kant). Een ritje naar de Penice en het heiligdom op de top, waar we uit onze jas waaiden, brrr. Ook nog even Zavatarello en fluks op weg naar het avondmaal dat de thuisgebleven kok-padrone had voorbereid: sudderkip uit de oven met coste en een aubergineschotel en gebakken aardappeltjes. Jammiejammie! De coste komen uit de trots van de moestuin-padrone, waarvan zelfs Leda's mond openviel (dacht dat de kolen van plastic waren).

Il medico (di famiglia)

“Non facciamo miracoli, per questo Lei deve andare a Lourdes”, zei dr Dezza tegen mij. Huisarts Dezza is een klein compact mannetje, kaal (ik zal er niets van zeggen), pienter brilletje met daarachter twinkeloogjes en een mond die graag doceert (doseren doet hij met pen en pc). Alles  legt hij heel duidelijk uit, duidelijk qua verhaal, duidelijk qua Italiaans. Ik snap het! Niet dat dat helpt natuurlijk … Ook dat legt de dokter graag uit. Wonderen verricht hij niet, daarvoor verwijst hij graag door naar de bedevaartsplaats in Frankrijk. Ieder zijn stiel.

Helaas, jammer voor de rugpijn-padrone, hij moet maar een tijdje aan de diclophenac. En hij krijgt een verwijsbriefje voor de fysiotherapeut. In Montescano. Gelukkig zullen de wachttijden kort zijn, want wie wil er nu in juli naar het ziekenhuis? Als je toch kan kiezen, strand of ziekenhuis, dan kies voor het strand natuurlijk. La dolce vita! En dus liggen alle met rugklachten behepte Italianen met kreunende rug op een ligbed aan de Middellandse Zee.

Hij kan me intussen wel dromen met mijn gedoe over mijn rug. “La sua schiena ormai è un mito!” Uw rug is een mythe, zegt hij grijnzend. Hij heeft lekker lachen. Maar deze keer heb ik er lichtbeelden bij, röntgenscans! Daarop is duidelijk te zien dat twee wervels, de onderste, veel dichter bij elkaar zitten dan de andere. Even verkeerd belasten en hup daar raakt de wervelschijf in de knel, ontstoken, opgezwollen en drukt tegen de zenuwbanen; Au!!! Uitstraling in de bil, pijn in de hamstrings en achter de knieen als gevolg. Vijf dagen diclophenac! En eventueel Lourdes. Misschien helpt het “Te Lourdes in de bergen” dat hier iedere avond klinkt (zie vorige bijdrage) ook wel een beetje?

PS
Een huisarts noemt men hier steevast een familiedokter, een medico di famiglia. Maar wat als je geen familie bent? Wat is een familie? Daarover gaat een (ellenlange) discussie in Italie, in verband met het al dan niet registreren van partnerschappen van stellen die niet kunnen trouwen, zoals homo's om maar eens een willekeurige dwarsstraat te noemen (en dwars zijn we!). Zoals met zoveel politieke onderwerpen komt men ook hier niet tot een besluit. Het woord familie alleen al is hier heilig en wordt zo ongeveer bij elk onderwerp betrokken. Dus ligt het gevoelig, als een zenuwbaan in een hernieuze rug. Een homostel dat al meer dan 30-jaar bijelkaar is (ja dat bestaat!) een familie noemen? Hoho (momo) dat gaat zomaar niet! Wat moet de keurige heterofamilie wel niet denken? Of de echte Heilige Familie? Brandpunt van de emancipatiestrijd is op dit moment toevallig Pavia, waar genoemd stel zich bij de gemeente heeft aangemeld om geregistreerd te worden als familie. Kan allang zegt burgerbevolking, geen punt. Neeneenee, roept de in meerderheid rechtse gemeenteraad, en dito burgemeester. Hoe gaat dit aflopen? Dat is de klifhanger ...

 

Che cos'è? (2)

Wat doe toch die rozenstruiken voor iedere rij in sommige wijngaarden? Nou dat zit zo: rozen zijn gevoelig voor dezelfde ziektes als de druiven, alleen worden ze eerder aangetast. Ze zijn de mijn-kanariepietjes van de wijnbouw. Alleen staan ze er tegenwoordig vooral als sier en om de traditie zichtbaar te maken, want spuiten tegen de schimmels gebeurt nu preventief. Vroeger was dat waarschijnlijk te kostbaar ...

Waarom speelt de kerkklok (nou ja, het bandje dat via de luidspreker ten gehore wordt gebracht) van Casella toch iedere avond om 19:30 Zie ginds komt de stoomboot? Nou dat zit zo: het klinkt als het sinterklaaslied, maar is een katholieke kerkelijke deun, in Nederland bekend als Te Lourd op de bergen. Wel leuk zo'n traditie. In de Maria-maand mei wordt er nog veel meer gemusiceerd door de cassettetape. Kunt u nog zingen, zing dan mee:

Te Lourdes op de bergen verscheen in een grot,
vol glans en vol luister de Moeder van God.
Na ieder couplet:
Ave, Ave, Ave Maria!(2x)

Zij riep Bernadette, een nederig kind,
"Wie zijt gij, vroeg 't meisje, die u daar bevindt?"

"Ik ben d'Onbevlekte en zuivere Maagd;
gans vrij van de zonde heb ik God behaagd."

Zij deed er ontspringen een klare fontein,
met helende waat'ren, als waar medicijn.

"Ik wil hier een tempel, op Massabiëls rots;
Ik zal hier doen schittren, de wonderen Gods!"

"Dat pelgrims hier komen, van wijd en van zijd,
'k zal zalving hier geven aan ieder die lijdt."

En sedert 't verschijnen der Moeder-Maagd daar,
stijgt immer de bede der christene schaar.

Wij brengen als d'engel U, Moeder zo zoet,
met tedere liefde de dierbare groet.

De talen der volk'ren verheffen uw naam:
zij bidden door 't Ave, Maria te zaâm.

Door dalen en wouden, langs bergen en vliet,
klinkt de eer van Maria, in 't hemelse lied.

Te Lourdes in Frankrijk, uw lievelingsoord,
weerklinkt en weergalmt het in machtig akkoord:

"Ik ben d'Onbevlekte" zo klonk daar uw woord
en de onschuld bevoorrecht herhaalde ongestoord:

Nu prijkt daar uw beelt'nis met glorie omstraald,
wier aanblik zo minzaam, uw moederhart maalt.

Daar stromen de pelgrims met duizenden saâm;
hun harten begeesterd, aanroepen uw naam.

Daar schenkt uwe liefde, aan zondaren vreê,
aan kranken genezing op 't smeken der bee:

Die grot ons zo dierbaar uw beelt'nis zo rein,
doen stromen uw zegen, bij 't klinkend refrein:

Wij danken U, Moeder, voor 't heil ons geschied;
O zegen ons allen, bij 't galmen van 't lied:

Vertrouwend op 't Ave door d'Engel gebracht
herhalen wij immer, met vuriger kracht:

Aanvaard dan de hulde, o Moeder zo goed,
de hulde uwer kind'ren, aanhoor onze groet:

Zo blijft, o Maria, in vreugd en in smart
in leven en sterven, de kreet van ons hart:

Die groet zij de laatste, door 't hart nog geuit,
wanneer in het sterven, de mond zich reeds sluit.

Maar dan door Maria geleid tot haar Zoon,
herhalen wij eeuwig, geschaard rond haar troon.

Welke insecten maken vanaf half juli het leven van de zwemgasten van Villa I Due Padroni zuur? Dat zijn de tafani, dazen. Irritante steekvliegen die je maar niet te pakken krijgt. Zij jou wel ...

Welke zijn toch die gele bloemen waarmee het hele achterterrein van de padroni bedekt is in de zomer? Dat is de topinambur (helianthus), enorme woekeraar, maar wel erg mooi gebloemd. En eetbaar, zo weten we van Leda, ons topkokkie. Zij beziet alles wat groeit en bloeit toch vooral vanuit het aspect eetbaarheid. En ze kan een drol nog lekker maken (chocolade risotto?), dus ... De wortel van deze zonnebloem schijnt in van alles en nog wat verwerkt te kunnen worden. Buonissima, buonissima, zou Leda zelf zeggen.

Che cos'è? (1)

Wat is dat toch?

... het geluid dat je 's zomers hoort, na zonsondergang, die monotone, zeer regelmatige pieptoon? Een van onze recente gasten dacht dat het een alarm was (waarom zetten ze het niet af?), alleen waarom is het iedere avond hetzelfde "liedje"? Is het een vogel, is het een vliegtuig? Nee het is super... vroedmeesterpad. Weten we van VroedVrouwVera, die dit verschijnsel weer uit de Ardennen kende. Het klopt, zie wikipedia: "De aanwezigheid van vroedmeesterpadden is vooral vast te stellen door het merkwaardige, monotone geluid dat ze maken: een korte fluittoon, die om de paar seconden wordt herhaald en aan een generator doet denken. Vooral op zwoele lente- en zomeravonden (van april tot eind augustus, soms nog later) is het geluid te horen."

... dat kasteel daar in de verte met die karakteristieke toren? Dat is het kasteel van Cigognola, privé-eigendom van de Moratti's. Hij voorzitter van Inter (van onze Wesley, concurrent van Berlusconi's AC) en zij recent afgeserveerd als burgemeester van Milaan (namens de partij van Berslusconi). Interessant koppel! Zou zij nu iedere dag in de toren zitten te breien, nu ze niets meer te doen heeft? Of loert ze met een verrekijker naar de gasten van Villa I Due Padroni? Komt Wesley wel 's op bezoek met Yolanthe? Vragen vragen.

... die bomen daar bij en achter het zwembad? Zijn het olijfbomen? Nee, het zijn wilgen, traditioneel worden de twijgen (tenen) gebruikt om de wijnranken op te binden. Tegenwoordig gebruikt men veelal kunstof opbinddraad, maar enkele wijnboeren prefereren nog steeds de wilgetenen, zoals Roberto van beneden, die in de herfst onze wilgen komt snoeien. Opbinden met wilgentenen gaat sneller, zegt men.Voor olijfbomen is het 's winters te koud in de Oltrepò: het risico dat ze doodvriezen is te groot.

... die zwarte dropveters daar tegen de muur van de rustico? Dat is het verwarmingssysteem voor het zwembad. Het water wordt door de kanaaltjes in het plastic gepompt, dat bloedheet wordt in de bakkende zon,  en zo gaat de temperatuur in het zwembad per dag een graad omhoog. Nou ja, in het begin dan. Nu pompen we ook 's nachts, om de temperatuur draaglijk te houden ;-). Overdag de pomp uitzetten zou een optie zijn, maar dan wordt het water ook niet langer gefilterd (getver). Beter: een bypass aanbrengen zodat de verwarming kan worden overgeslagen. Weer een klus ...

... dat geschuim van die wijn in die glazen hier? Dat is vivace, frizzante, mosso of hoe je het ook noemen wilt. Typisch voor de streek, bruisende wijntjes, wit, rood en rosé, ook als ze niet zoet zijn. Pas geleerd tijdens de rondleiding bij Il Montù: spuitwijn die op de niet klassieke manier gemaakt wordt, en dus niet in de fles fermenteert, maar in een groot vat, heet  prosecco, ook al mag het hier in de Oltrepò geen prosecco genoemd worden.