Chiaroveggente

Denkt de gaspedaal-padrone op eens, op weg van NL naar IT, razend over de Duitse Autobahnen: “40 jaar of zo geleden reed mijn vader in zijn Volkswagen Kever óók op zo’n snelweg van de oosterburen en werden we aangehouden, omdat we te langzaam reden”. Vadertje lief hield zich aan de borden met 70 erop, die aan de zijkant van de weg waren achtergelaten: restanten van een inmiddels opgeheven wegopbreking. Aan alle kanten werden we voorbijgereden (met getoeter), maar pappie hield zich aan de strikte Duitse wet (Befehl ist … en zo).

Zelf rij ik uiteraard niet te langzaam, integendeel: ik maak gebruik van de echte Freiheit! Tot er opeens in de achterruit van een zwarte, onopvallende wagen voor ons de tekst “Polizei. Folgen bitte.”oplicht. K!K!K!, dat wordt natuurlijk een boete wegens snelheidsovertreding. Had ik maar beter naar mijn vader geluisterd! We parkeerden bij een Rastplatz en de Duitse diender kwam op ons af. “Ausweis bitte” zei hij … niet, want hij vroeg alleen maar of we Duits verstonden. De meeste Italianen doen dat niet, en wij waren natuurlijk Italianen, kijk maar naar het kenteken! Maar voor een Italiaan spraken we toch best aardig Duits (“Harry, Hol mir das Auto”, Hände Hoch bitte!”, “Ich brauch Tapetenwechsel und hab noch einen Koffer in Berlin”). De kofferbak werd gecheckt, de vuile was betast, de voorraad heimwee-voedsel geïnventariseerd. “Nur Mundvorrat”, schoot het door me heen, en het lag op meine Lippen bestorven. Beter van niet, bedacht ik me echter net op tijd: de Duitse gezagsdragers staan niet bekend om hun gevoel voor gezagsondermijnende humor. Onze identiteit werd nog even gecontroleerd (geen lid van WiKiLeaks, nog niet, wel van Visa en Mastercard, nog wel) en we mochten weg. Geen boete!

Een fraai staaltje van helderziendheid was dat, denken aan een Kontrolle van 40 jaar terug en hop, daar is ie. En als dat nou de enige keer van de afgelopen dagen was. Derek Ogilvy let up uw zaak(je)! Want een dag eerder gebeurde het volgende: we reden terug naar het huiske in Epe en het ijs op de wegen was grotendeels weggedooid. Grotendeels maar niet helemaal, vooral niet op het paadje naar het huisje. Ik zag in een visoen hoe de auto doorgleed over een ijsplaat en op een boom afgleed. Wat een seconde of 10 later werkelijk gebeurde …! Gelukkig stopte de Punto net voor de boom in een rhododendronstruik.

Dat de Bob-padrone dezelfde avond in Zwolle met dezelfde Punto nog een vluchtheuvel zou nemen, dat had ik echter niet voorzien: alleen nobody is perfect.

Uit het voorgaande begrijpt u het al: de padroni zijn terug in Italië! Na nog wat feesterij (en in het Spaanse restaurant in Zaandam een toevallige ontmoeting met Madeleine en Willem,  gasten van het afgelopen jaar ) en vetgebek (Rare Druif moest er na zijn darmspoeling aan geloven) doen we het nu weer met de pizza’s en pasta’s (met op zijn tijd een heimweemaal). Op naar de Kerst!