Operetta su zoccoli

De padroni hebben hier, na in 2008 afscheid te hebben genomen van een 22-jarig verblijf in de Stopera, ook een heus opera-abonnement! Drie voorstellingen maar liefst, in het schetige theatertje van Stradella. Ook vorig seizoen waren we als opera-liefhebbers van de partij en waren we wild-enthousiast over het verschijnsel PocketOpera (niet hetzelfde als pokke-opera). Echte top-opera's aangepast aan een klein theater- en idem gezelschap. Gisteravond opende ons theaterseizoen met het meesterwerk: Il paese dei campanelli, een "operetta italiana" volgens de aankondiging.

  De aanloop tot dit feest van muziek en zang verliep stroef. Na de hele dag gedelibereer thuis over wel/niet uit eten voor de voorstelling, besloten we tot een snelle pizza bij Marinella, in Stradella op loopafstand van het Teatro Sociale. Al om half 8 gingen we van huis, ruim op tijd, dachten we. Het liep anders, Er waren veel pizza-afhaal-klanten en ook in het restaurant was de pizza populair.  Zo ook bij drie mannen aan het tafeltje naast ons. We maakten de cameriere na ruim een half uur wachten er maar op attent dat we om 9 uur in het theater verwacht werden. Spettacolo? reageerde men aan de andere tafel, "Wij ook!" Het bleken enkele musici van het orkest. Nou zolang jullie hier zitten, maken we ons dus geen zorgen, grapten we. De heren stonden op. Waar blijft die pokke (geen pocket) pizza? Na drie kwartier staren naar het witte lege tafelkleed arriveerde ons maal, dampend heet (de mijne "heet"te Vesuvio). We verslonden ze (nou ja, de helft) in ca. 10 minuten, rende de hoofdstraat van Stradella af (nog behoorlijk steil omhoog) en stapten nét op tijd de theaterzaal in. Dieettip: ga eten bij Marinella en zorg dat je theaterkaartjes hebt.

 

 

 

Een fractie van een seconde voor het licht in de zaal doofde, zagen we in het inderhaast ergens weggegriste programma dat de operette zich in een denkbeeldige paese olandese afspeelde! En inderdaad: het doek ging op en we zagen: Hollandse? huisjes, klompen, molens en dorpelingen in een soort van folkloristische kledij (vrije uitvoering). Grappig hoor. Het stuk was een vlotte klucht en alles draaide om de magische klokjes die in dit pittoreske dorpje op elk huis stond. De klokjes gingen uit zichzelf klingelen als er in het huis overspel werd gepleegd. Wat natuurlijk gebeurde, in alle vier de huizen, door de mannen én de vrouwen. Vreemd was dat bij het dorpje de aangemeerde Spaanse matrozen nu juist Nederlandse namen hadden, zoals Hans, de Spanjaard, jeweetwel.

Er werd leuk geacteerd en goed gezongen en het stuk, oorspronkelijk uit 1923, heeft zelfs een echte "hit", een lied dat iedereen in de zaal ook kende (behalve wij) en meezong, Fox della Luna, genaamd (bleef ook gelijk in je hoofd zitten: Sieneke eat you heart out!). Op youtube staat een oude opname van dit lied en de scene van het stuk waarin dit gezongen wordt, met als Zeeuws Meisje verklede ballerina's.

 

De padroni waren weer eens een avondje van de straat! Over twee weken Tosca, in pocket-formaat.