Ieder jaar kijken
we er weer even naar: het rondeschema van de grote Giro d’Italia, dé wielerwedstrijd van het jaar. Maar nee, moeten we
steeds weer teleurgesteld constateren, ook dit jaar komt de ronde niet naar de
(volgens ons dan) o zo geschikte heuvels van de mooie Oltrepò Pavese. Goed, de
wegen zijn hier niet best, maar de ciclisti
rijden toch ook over de kasseien van … en op de muur van …? Of zouden het juist de
Italianen zijn die niet voor het aanzien van de internationale gemeenschap met
hun slecht onderhouden wegen te kijk willen staan? Fare bella figura, ook op twee wielen. Dus geen wielerfestijn voor
onze deur helaas. Een keer, een paar jaar geleden, scheerde de Giro vlak langs.
Ze kwamen door Stradella (“La città che
vive! De stad die leeft!”) dat net aan de voet van de eerste heuvels ligt.
Jammer, gemiste kans op gratis wereldwijde publiciteit voor ons onbekende wijngebied.
Toch zijn we wel gaan kijken en toegegeven, het is een enerverend evenement
zo’n wielerwedstrijd. Het peloton is binnen 15 seconden voorbij maar
voorafgaand aan de echte sporters passeert er een hele karavaan aan
reclamewagens, motorrijders, een mobiel radiostation etc. Het was leuk om een
keer gezien te hebben en de komende tien tot twintig jaar zal de Giro wel niet meer zo dichtbij komen,
dachten we.
Maar wat wil het
toeval? Ieder jaar gaan we twee weekjes op vakantie (ook B&B houders willen
wel eens weg) naar Sardinië, we prikken twee weken in het nog niet volbezette
voorseizoen, bij voorkeur in mei (ook B&B houders in Italie willen graag
mooi weer op vakantie), en rijden met ons hebben en houwen naar de traghetto in
Genua. De avond voor vertrek horen we bij Studio Sport (ook B&B houders
kijken graag naar de tv programma’s van hun land van oorsprong) dat Il Giro de volgende dag zal starten!
Helemaal vergeten om te kijken of ze dit jaar in de buurt komen! Stel je voor
dat ze een etappe op Sardinië rijden, haha, dat zou wat zijn! Snel kijk ik even
op internet en rol daarna bijna van de bank: op zaterdag, onze dag van
aankomst, vertrekt de Giro vanuit
Olbia, onze haven van aankomst, langs de oostkust van Sardinië naar het zuiden!
En passeert daarbij Dorgali, dat op een halfuurtje rijden van ons vakantiehuis
ligt. Krijg nou steunkousen! Als de Giro
niet naar de Oltrepò komt, komt de Oltrepò (nou ja, in de persoon van twee
B&B houders) wel naar de Giro.
Het tijdschema
van de Giro vertelde ons dat de start
om 10 uur zou zijn, ruim na onze geplande ontscheping van 8:30. We reden dus
voor de karavaan uit en hadden ruim de tijd om eerst onze bagage naar het
vakantiehuis te brengen, nog wat te eten en dan langzaamaan naar de plaats
Dorgali te gaan. Dat plaatsje hadden we een vorige vakantie al bezocht vanwege
de beroemde cantina sociale, coöperatieve
wijnmakerij, die daar gelegen is. Misschien konden we dan na het wielerfestijn
gelijk wat flesjes van die overheerlijke Sardijnse cannonau inslaan … We reden met verheugd gemoed op Dorgali aan en …
werden een kilometer buiten het dorp staande gehouden. Dranghekken blokkeerden
de weg, bewaakt door allerlei politieachtige ordepersoneel. Uren voordat de
wielrenners verwacht werden, waren de toegangswegen al afgesloten. Er zat niets
anders op dan te doen wat de andere automobilisten deden: langs de weg parkeren
en de laatste kilometers te voet afleggen. 
Hoewel dat
laatste stuk nog aardig omhoog ging, was het toch leuk om gedaan te hebben want
nu was er alle tijd om de versieringen en kunstwerken die de enthousiaste
bevolking van Dorgali langs de weg had geplaatst te bewonderen. Roze linten,
roze spandoeken, roze bloemen, alles was roze wat de klok slaat: het roze van
de Gazzetta dello Sport, de
sportkrant die de Giro honderd jaar geleden, jawel, uitgerekend dit jaar
precies 100 jaar geleden, georganiseerd had. Bij de versieringen waren de roze
racefietsen in de meerderheid. Op toegangshekken bij uitritten van bedrijven
langs de weg had de organisatie waarschuwende teksten geplakt: niet de weg op
gaan tussen 11 en 17 uur! Stel je voor dat er opeens een trage tractor het
parcours opreed terwijl het peloton met 45 km/h aan kwam denderen! Naarmate we
dichter bij het dorp kwamen nam de drukte toe. We probeerden een café te vinden
waar we zittend aan een tafeltje de wedstrijd zouden kunnen volgen maar alle
terrassen waren (uit veiligheidsoverwegingen?) ontdaan van meubilair. Maar we hadden
enorm geluk: we stapten een pub binnen en vonden een tafel aan het raam op een
verhoging, zodat we door het open raam perfect zicht hadden op de hoofdstraat
én op de finish van de tussensprint. Elk dorp van een beetje statuur heeft
namelijk haar eigen finish om de feestelijkheid nog te vergroten. Nog mooier was
het dat we ook recht voor een groot televisiescherm zaten, zodat we de
vorderingen van het peloton konden volgen. We bestelden een tweetal grote
glazen bier en besloten om deze eersterangs plek onder geen beding nog te
verlaten, kome wat komt. Desnoods bestelden we nog wel een paar glazen bier.
De aankomst van
het wielerlegioen bleek echter langer te duren dan voorzien: de sporters hadden
zichzelf vandaag een rustig dagje beloofd en peddelden kalmpjes door het
prachtige Sardijnse landschap. Tegen de tijd dat ze eindelijk in Dorgali waren,
had uw sportverslaggever al aardig wat gele schuimende jongens achter de
gevulde kiezen. Ik begon al wat weg te doezelen toen er opeens luid claxonnerende
motorrijders voorbijstoven. De reclamekaravaan was in aantocht! Even later reed
er inderdaad een colonne van zo’n dertig auto’s in alle vormen en maten en van
divers allooi het dorp binnen, om er vervolgens een half uur te blijven staan
voor de verkoop van petjes, shirtjes, vlaggen en dergelijke. Ook was er een
oorverdovende radiodame die je via de op alle wagens gemonteerde geluidsboxen
toeschreeuwde. Nadat deze groep vertrokken was duurde het nog lang voor de
wielrenners verschenen.
Ik dacht wel even
te kunnen berekenen wanneer ze zouden moeten passeren (de wiskunde verlaat mij
nooit). In de lokale sufbode stond dat de lengte van de etappe 221 km was en
dat Dorgali op 144 km van de start lag. Dus lag Dorgali 77km van de finish.
E=mc^2! A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat! Zelfs Brigitte Kaandorp snapt
het. Op de tv lieten ze zien hoever de wielrenners nog van de finish verwijderd
waren en dus wist ik, quod erat demonstrandum, hoever nog van Dorgali, namelijk
de afstand op het tv scherm minus 77. Leuk geprobeerd maar het klopte niet. Net
toen op het tv scherm als afstand tot de finish 77 km getoond werd en ik de
fietsers dus vanuit het raam van de pub had moet kunnen zien passeren,
verscheen op dezelfde tv ook het verkeersbord ‘Dorgali 10 km’. Lekker dan. De
krant had kennelijk verkeerde gegevens afgedrukt.
Maar uiteindelijk
moesten de wielrenners natuurlijk wel voorbijkomen. Om 16:30, anderhalf uur
later dan oorspronkelijk gepland racete de groep voorbij. Of beter: passeerde
er eerst een kopgroep van vijf man en anderhalve minuut later het peloton. We
hadden twee passages voor één prijs! En de aanloop tot zo’n passage is
eigenlijk het leukste van het hele evenement: na uren wachten, slenteren, op je
mobiel kijken, weglopen, terugkomen, een praatje maken, blijft iedereen opeens
stokstijf op zijn plek en passeert er eerst een luid toeterende motor en kort
daarop nog een en nog korter daarop nog een en dan een groep en dan een luid
claxonnerende auto en nog een en en en … Jaaaaaaa! Daar zijn ze, luid applaus
en gejoel en … zoef, weg zijn ze weer. Het kijken naar de passage van een
wielerpeloton is als het bijwonen van een collectief orgasme: een lang
voorspel, een kort hoogtepunt en … Tja, het naspel? Dat laatste is een beetje
deprimerend. Een half uur na de passage zijn de meeste versierselen al weer
weggehaald en lijkt het of er nooit iets gebeurd is. Maarrrr … volgende keer
weer? Jazeker! Maar kom nou eens een keer naar de Oltrepò Pavese, caro Giro.