Ik zag de maniglia, de handgreep van de deur langzaam naar beneden bewegen en hoorde dat het volume van het gesprek tussen de patiënt en mijn huisarts toenam: ik was aan de beurt! Terwijl ik moeizaam van de stoel in de wachtkamer opstond, zag ik echter dat de handgreep halverwege de draai naar beneden was blijven steken. Het geklets ging hoorbaar door. Wat hebben die Italianen toch altijd veel te ouwehoeren! Schiet eens op, dacht ik, want blijven staan wachten was voor mij in mijn toestand niet echt prettig en weer gaan zitten ook niet. Elke beweging die ik maakte zorgde voor een vlijmscherpe pijnscheut: ik had de voorgaande nacht in mijn bed een strekoefening gedaan om mijn zeurende rug te ontspannen (lang leve de pilates), maar toen ik weer ging liggen merkte ik dat er iets niet goed zat. Voor de zeurende vermoeidheid was een hypergevoelig plekje linksonder in de rug in de plaats gekomen en telkens als ik me omdraaide schoot de pijn door mijn lijf. Gelukkig lukte het me nog wel om in slaap te vallen maar toen ik ’s ochtends wakker werd en wilde opstaan, bleek de kwetsuur er nog steeds te zijn, in verhevigder vorm zelfs. Opstaan lukte me alleen met de grootst mogelijk omzichtigheid. Aiuto! Naar Dezza. Diclophenac!
Nu ging de deur van de behandelkamer toch echt open. Een uiterst breekbaar vrouwtje (dat wel een stuk soepeler liep dan ik) kwam naar buiten. Dezza deed haar uitgeleide in de deuropening, zag mij kromgebogen naar hem toe strompelen, lachte en riep: „Ah! Il colpo della strega!” Haha, dacht ik, ja ik lach ook, als een boer met kiespijn in zijn rug, al begrijp ik niet precies wat er zo leuk is. Pas later, aan het einde van het consult, beeldde Dezza uit waarom deze plotselinge rugpijn in het Italiaans zo aangeduid wordt. Hij boog voorover, kwam weer overeind en bleef opeens in gekromde houding als door de bliksem getroffen stokstijf staan. „Colpo della strega!” Getroffen door de banvloek van de heks. Veel mooier dan het Nederlandse ’door je rug gaan’ toch? De pijn blijft helaas dezelfde. Aan het begin van ons gesprek legde ik uit dat het mij vijftien jaar geleden ook al eens overkomen was. „Sì, sì, è scritto qui,” antwoordde Dezza, „il computer sa tutto!” Computer says yes! Hij schreef me pijnstillers voor en zocht in een rommelig bureaulaatje naar een campione, een proefmonster dat hij mij eventueel cadeau kon doen, maar hij vond niks. „Me l’ho mangiato io,” zei hij lachend, „die heb ik zelf al opgegeten.” „Non è che siamo medici che non abbiamo dolori. Quando sento il male, me la prendo anch’io la medicina! Het is niet doordat we artsen zijn dat we nooit pijn hebben. Als ik pijn heb, neem ik ook een medicijn!” „Non siamo mica di ferro. We zijn echt niet van ijzer.”
Naast de pijnstillers kreeg ik nog twee te injecteren stoffen (spierverslappers?). Injecteren? Bij mijzelf? Ik dacht eerst dat mijn vrolijke huisarts een grapje maakte toen hij zo plastisch (en grijnzend) uitbeeldde dat ik geacht werd een naald in mijn dijbeen of elders te steken. Maar nee, ik moest de inhoud van twee ampullen in een naald opzuigen en dan echt bij mijzelf inspuiten. Ach, het zal wel zo’n oppervlakig prikspuitje zijn, dacht ik en glimlachte geruststellend terug. Inmiddels weet ik beter. Het bezoek aan de farmacia leverde behalve pillen en ampullen ook een doosje met ... verpakte siringhe op, heuse injectiespuiten met een naald van een paar centimeter. Vlak voor het slapengaan geen ninnananna, slaapliedje voor mij maar een ninnanaalda. Volgens Dezza slaap ik dan tenminste pijnloos en goed. Colpo della siringa!
****ZOMERACTIE: Italiaanse Toestanden is nu GRATIS te downloaden! **** Ga naar https://www.smashwords.com/books/view/588639 en download direct als epub, mobi, pdf, kindle, kobo formaat!
Ik zag de maniglia, de handgreep van de deur langzaam naar beneden bewegen en hoorde dat het volume van het gesprek tussen de patiënt en mijn huisarts toenam: ik was aan de beurt! Terwijl ik moeizaam van de stoel in de wachtkamer opstond, zag ik echter dat de handgreep halverwege de draai naar beneden was blijven steken. Het geklets ging hoorbaar door. Wat hebben die Italianen toch altijd veel te ouwehoeren! Schiet eens op, dacht ik, want blijven staan wachten was voor mij in mijn toestand niet echt prettig en weer gaan zitten ook niet. Elke beweging die ik maakte zorgde voor een vlijmscherpe pijnscheut: ik had de voorgaande nacht in mijn bed een strekoefening gedaan om mijn zeurende rug te ontspannen (lang leve de pilates), maar toen ik weer ging liggen merkte ik dat er iets niet goed zat. Voor de zeurende vermoeidheid was een hypergevoelig plekje linksonder in de rug in de plaats gekomen en telkens als ik me omdraaide schoot de pijn door mijn lijf. Gelukkig lukte het me nog wel om in slaap te vallen maar toen ik ’s ochtends wakker werd en wilde opstaan, bleek de kwetsuur er nog steeds te zijn, in verhevigder vorm zelfs. Opstaan lukte me alleen met de grootst mogelijk omzichtigheid. Aiuto! Naar Dezza. Diclophenac!
