Come si legge

„Come si scrive? Hoe schrijf je dat?” vroeg ik aan de rondbuikige kok en gastheer van het inmiddels helaas ter ziele gegane restaurant Il Menhir bij ons in het dorp. „Come si legge,” was het onthutsende antwoord. Ik keek Camillo aan maar bespeurde niets van ironie op zijn gezicht. Hij bedoelde het serieus. Come si legge? dacht ik, wat moet ik daar nou mee? „Hoe schrijf je dat?” „Zoals je het leest.” Een dialoog uit een absurd toneelstuk van Harold Pinter, dat was het. Ik probeerde het nog maar eens: „No, come si s-c-r-i-v-e!” Misschien had Camillo zijn antwoord als vraag bedoeld (”Hoe lees je het?”)? Nu keek Camillo op zijn beurt verbaasd. Hij had toch net antwoord gegeven, of niet? leek hij te denken. Zijn forse snor begon nors te kijken. „Come si legge!” antwoordde hij nog eens, met stemverheffing dit keer. „Ma come si legge?” probeerde ik nu maar, in wanhoop, om te kijken of dat tot een zinvoller antwoord leiden zou. Camillo richtte zich op en plaatste zijn handen in zijn zij. Zijn buik bolde vervaarlijk naar voren. Nam ik hem soms in de maling? zo leek hij te willen uitdrukken. Nou deed ik dat graag, maar deze keer wilde ik toch graag weten hoe je dat woord spelde waar we het over hadden. „Mi fa sempre morire,” zei hij nu tegen Nico, die onze discussie geamuseerd had zitten aankijken. „Hij laat me altijd sterven van het lachen.” Maar erg vrolijk keek hij nu toch niet. We lieten het er maar even bij, ik zou het woord thuis wel opzoeken. Eerst maar eens wat eten, dat was nu belangrijker. De honger naar kennis stilde ik later wel. Eenmaal thuis keek ik in het woordenboek gelijk ook maar even bij „leggere”. Wat bleek: come si legge betekent hetzelfde wat wij uitdrukken met „zoals je het uitspreekt”. Dat wat je antwoordt op de vraag hoe je een woord schrijft. Hoe schrijf je dat? Zoals je het leest. Gekke Italianen, die woorden schrijven zoals ze ze lezen.