O solo mio

Gasten, da's waar ook, we krijgen gasten! Betalende gasten, wel te verstaan, geen vrienden en familie die o zo belangstellend en belangeloos (?) een paar weken komen kijken hoe wij het hier uithouden. Steeds meer van dergelijke vrienden durven ons nu na vier jaar te bekennen dat ze het eigenlijk helemaal niet zagen zitten in 2008. Wat gaan die lui daar doen op die kale berg? Dat wordt toch niks? Ze gaan er helemaal vereenzamen. Uitspreken deden ze die vermoedens natuurlijk niet, echte vrienden zeggen elkaar namelijk NIET altijd de waarheid, waarom zou je een ander kwetsen tenslotte. Maar nu, na gebleken succes, durven ze het wel toe te geven. Vereenzaming dreigde. Levensgroot!

Maar ze hebben buiten de gastheer-padrone en de reclame-padrone gerekend, die hier een goudader dachten aan te hebben geboord en deze met succes hebben weten te ontginnen. Ieder jaar zitten we vol, het seizoen duurt steeds langer en het aantal aanvragen loopt de spuigaten uit. Voor 2012 hebben we er al meer dan 200 geteld. Onze engelse vriend David hebben we er gelukkig mee kunnen maken, zijn appartement zit meteen het eerste seizoen al vol. Onze beloning: de euforie van de eigenaar en een aantal flessen wijn. Nando en Leda krijgen zo af en toe ook klantjes toegestuurd, beloning: 12 flessen Bonarda. Kennelijk gaan ze ervan uit dat wij wijn drinken? Hoe komen ze erop!

Ook hebben we contact met een nabij gelegen italiaanse agriturismo, waar we vier jaar voorbij gereden zijn zonder het te hebben gezien. Toevallig ontmoetten we de eigenaresse die vlak bij ons bleek te wonen (tijdens het hondenuitlaatgebeuren). Zij vroeg zich al af waar al die vreemde buitenlandse aanvragen vandaan kwamen. Zelf docente frans, begreep ze niks van het engels (laats staan nederlands) en de aanvragen gingen per mail naar haar dochter in Frankrijk, om vertaald weer terug te keren. We moesten hoognodig de agriturismo eens komen bekijken! Aldus geschiedde.

Eerst bewonderden we haar eigen stulpje, ook onzichtbaar vanaf de weg, een prachtwoning, een en al licht en schuifpui en terrassen. Daarna bewonderden we de zeven! prachtig met arte povera antiek ingerichte logeerplekken. Prima locatie om mensen naar toe te sturen, maar waarom is het zo moeilijk te vinden? Ach, zei de eigenaresse, als je een duidelijk bord met B&B aan de weg zet, rijdt iedereen zomaar naar binnen ... We hebben hier weer met origineel-italiaanse slagvaardigheid en zakeninstinct van doen, dat zal duidelijk zijn. Op de foto's van de appartementen, die we op onze website willen zetten, wachten we uiteraard nog steeds. Ook hebben we geen idee wie er allemaal via ons in 2012 bij het agriturismo gaan logeren.

Gasten dus, betalende gasten. Daar gaat het om. We hebben al drie weken bezetting gehad en het seizoen brandt deze week echt los. Maar ook zonder gasten, vrienden en familie lukt het maar niet om te vereenzamen. We hebben Antonella van de Enoteca, Leda en Nando van Bagarellum en het koor, engelse David , het hele koor, Roberto van Amici Miei en dan komen er ook nog allerlei los vaste contacten langs. Antonio van Casella bijvoorbeeld om even zijn vastgeroeste Duits op ons uit te proberen. Nederlanders die een camperplaats zoeken (hup, naar Nando en Leda) en ook in Noord Italie (Pavia, Milaan) wonenden Nederlanders die het leuk vinden om contact te leggen. Dat wordt binnenkort een etentje voor vier (gays). Over de virtuele vrienden van Facebook, Twitter, LinkedIn en dergelijke hebben we het dan nog maar niet en evenmin met alle vroegere gasten waar we nog contact mee hebben.

Zo af en toe denk je, ik ben aan vakantie toe. Maar ja, we zitten nu eenmaal op die kale berg ...