Hè bah, mist! Zo dachten we gisteren, na een lange periode van zon & schijn, waarin we zelfs in ons vestje op het terras konden zonnebaden. Wat nu, verzin een list! Gelukkig wist de Meteo ons te melden dat het aan de Middellandse Zee nog wel zonnig en aangenaam zou zijn, dus besloten we tot een dagtripje naar
het schiereiland van Portofino (geen ramptoerisme, want de gezonken cruiseboot ligt een stuk zuidelijker). Niet naar Portofino zelf, dat hebben we al gezien (blasé blazee). Nee, we wilden nu wel eens het mooie park tussen Portofino en Camogli gaan verkennen. Er moeten daar mooie, goede wandelingen te doen zijn en daar zouden ook onze gasten nog van kunnen profiteren, nietwaar? Voor wat eerste info bekeken we, dwz de routeplanpadrone bekeek) de informatieve
engelse website en werd er zelfs een aardige
App van het park gevonden en gedownload (alleen italiaans, dat dan weer wel).
Om een uur of kwart voor elf vertrokken we en na anderhalfuur bereikten we Recco, vanwaar we de binnenlanden in moesten, richting
Portofino Vetta. De routekaart gaf twee afslagen direct na elkaar aan, waarvan we de tweede moesten hebben. Dus namen we de eerste, en keerden na een km of wat rijden over de nauwe kustweg om. Terug bij het afslagpunt waren we vastbesloten de eerste de beste volgende afslag te nemen, uiteraard, en ... die kwam dus niet. Eenmaal bij San Lorenzo, kilometers verder, concludeerden we dat we hem gemist hadden, maar hoe? We hadden zo goed opgelet. Daarom zetten we de routejoker maar in, die Portofino Vetta zowaar zei te kennen. Maar voor we konden keren (
Fai un'inversione a U!, riep de navigator meneer hysterisch) zaten we in
Santa Margherita Ligure. Ook leuk, en goed voor een plasbeurt en broodje en korte verkenning.
Een uurtje later maakten we dan eindelijk de inversie op z'n U's en gidste routemeneer ons veilig naar de afslag ... die we al genomen hadden. Het was dezelfde weer! Routemeneer zweeg in alle talen maar op het kaartje konden we zien dat we niet op de goede weg zaten. Er MOEST een parallelweg zijn, maar waar dan? OK, weer helemaal naar beneden om te keren en terug. Nu waren we bereid desnoods dwars door een muur te beuken om op de goede route te komen. Boven bleek de enige afslag, net voor de tunnel, de oprit naar een parkeerplaats van het aanpalende hotel te zijn. Een groot portaal gaf aan dat je hier eigen terrein betrad, alleen voor gasten,
Vietato! Maar we moesten toch wat en reden stug door, buitenlanders niet begrijpen.
En wat bleek, deze oprit was een soort
perron 9-en-driekwart, want eenmaal onder het portaal doorgereden ontvouwde zich een doodnormale weg naar boven. Naar het eigenlijke hotel en startpunt van alle wandelingen. Hèhè. Dat was nu echt weer routeaanwijzing op zijn Italiaans: het cruciale bord ontbreekt altijd. Beneden was niets te zien dat op het park duidde. De App had het over het
facilmente bereiken van Portofino Vetta als je eenmaal op de weg vanaf Recco richting Portofino reed ... jaja.
We waren er, bewonderden het prachtig gelegen megahotel (
Portofino Kulm geheten, in Liberty stijl, een eeuw oud) en begonnen onze wandeling richting San Fruttuosa aan de kust te bewandelen. Uitstekende bordjes, goed te belopen paden, opvallend veel Italiaanse wandelaars, met Nordic wokuitrusting en mooie vergezichten. Alleen ging het pad wel fel omlaag gedurende een uurtje, dat moesten we straks nog weer zien te overleven. Na dus een ruim uur bereikten we een geisoleerd liggende
agriturismo (of
agririfugio, zoals de eigenaars het zelf noemden)
Il Molino, dat nog een steile 20 min boven de kustplaats lag. Na een biertje op het uitzichtsterras (in de zon!) besloten we verdere afdaling verder te laten voor wat ie was, om straks niet door de invallende duisternis en kou overvallen te worden, er moest immers nog wel een blog geschreven worden, voor de padrone aan onderkoeling zou bezwijken.
Van onderkoeling was geen sprake op de terugklim, eerder van oververhitting. De kreun-en-steunpadrone ging drie keer geestelijk dood voor hij weer boven was. Al die extra kilo's die hij moet meezeulen ... Het afvalprogramma gaat nu zéker worden doorgezet.
Het park is kortom de moeite waard voor padvinders, routezoekers en sportieve wandelaars. Om de steile klim te vermijden kun je een rondrit plannen, waarbij je met de boot (vlak langs de kust, spannend!) terug kunt richting Portofino of Camogli, alwaar de auto (niet) staat. Met een taxi of bus kan de cirkel dan gekwadrateerd worden! Doen!
