Ospite in casa sua

  Gast in eigen huis, dat waren we een paar dagen geleden, op uitnodiging van Werner en Kirstin, die voor een weekje het Oostenrijkse Innsbruck voor de Oltrepo verruild hadden. “Aber diese Ruhe!”, riep Werner na de eerste dag al, vol enthousiasme over dit Toscane van het Noorden,  “Besser gibt es doch nicht”. Hij hief zijn armen ten hemel. Zijn tevredenheid kwam tot uiting in een feestelijke diner voor de gastheren, op het terras. Aanstaande gasten, neemt hieraan een voorbeeld J!

  Werner houdt van vis en had voor de gelegenheid de Esselunga leeg gekocht: vooraf een soort inktvis-carpaccio, dan een schelp-gebeuren met heerlijke saus en vervolgens een lekkere roggemootdingetje, super "cuisson" gegaard. Alleen het toetje kwam uit een “pakje”, maar dat zagen we niet meer, in het donker. Om te zien wat we eigenlijk aten, moest er eerst een flitsfoto van gemaakt worden.

Tijdens het eten werd gezellig gekout (en gekauwd), over paarden (Kirstin) en Innsbruck en het Italiaanse leven. De wijn vloeide rijkelijk en de gesprekken werden al wat onsamenhangender (maar dat hoorden we zelf niet, want het was al donker), toen Werner binnen in de verblijfsruimte aan een samenvatting? van zijn beoogde Dan Brown-achtige thriller over een moord in Venetie begon. Zou het ooit afkomen, vroeg ook hij zich af, want de research, die nam zóveel tijd. Werner houdt van avontuur en iets nieuws en is van alle markten thuis: koken dus, schilderen, reizen, schrijven. Hij houdt van het leven, zoals hij zelf zei, alleen gaat het veel te snel voorbij! Net als het verblijf bij de padroni: stampvoetend pakte hij zaterdag zijn sportbolide in: “Ich will noch nicht!”.

We zien ze nog wel terugkomen, september misschien, met of zonder paard, met of zonder boek. Maar zeker mét levenslust (en bolide). (Ze waren ook gek op Thomas en die poseert dan ook met hen op de afscheidsfoto, maar onze wolf is niet meegegaan hoor!)

Raggiungere la Cinquantina

Nu de Abraham-padrone na dagen dan toch zijn roes heeft uitgeslapen, beseft hij het opeens ten volle: het is 5-0 voor Vadertje Tijd. Die 5 staat nog steeds raar, de 0 gek genoeg niet …
De overtocht van ene naar gene zijde van de 50-grens verliep niet zonder rumoer en gedoe. Uiteraard, want er was een Rotterdamse delegatie paraat om de aanstaande Abraham een duwtje in de kreunende rug te geven: “Schiet op, jij óók 50+!”. Was het uit solidariteit, of was het gewoon de kift?

De padrone ontwaakte op de ochtend van de 14e

ruw uit zijn zoete dromen (of bittere nachtmerries?) door getoeter en het op het bed springen van een paars versierde Thomas. Drie geesten van Florence Nightingale stonden aan het bed en verkondigden dat de padrone diende op te staan om naar het bad te worden begeleid. Aldus geschiedde (keus was er niet!). De langbeen-padrone werd gedwongen om zich met zijn stijve rug in het kinderbad te vouwen, om zich door borstels en ander martelwerktuig te laten bewerken. Opeens zag de visioen-padrone het beeld van een verzorgingstehuis voor zich, anno 2030: “Sustèr, sustèèèr, waar is m’n gebììit?”. Ruwe handen en dito –doeken ontdeden het nog jonge padrone-vel daarna van de opperhuid.

Het ging weer beddewaarts, want het volgende onderdeel was de Keatle-therapie. Ook Thomas deed hieraan mee. Het bloed gutste de kietelgevoelige padrone door de nog niet verkalkte aderen.
De padrone mocht zich daarna eindelijk aankleden en aan de ontbijttafel plaatsnemen.

Daar werd hij onderscheiden in de versierselen van de 50plusser-orde, inclusief (helaas niet roze) bril met bijpassende tekst. Het ontbijt was bescheiden en licht: een rosé-champagne met een prikje, een hapje, een vorkje. Het kon niet eenvoudiger. Dit in verband met de aanstaande verjaarslunch.








De kado’s had de joechei-padrone eigenlijk al binnen (i-Pod, kaartjes Scala), maar toch was er nog een hilarische speurtocht uitgezet, waarbij de padrone allerlei flauwekul-kado’s en een paar echte moest zien te vinden. Handleiding: 2pr, 3pvw,  6p nw enz. Hoe het gelukt is weten we nog steeds niet, maar alles is gevonden!
De al aangekondigde lunch genoten we bij hondenopleidingscentrum Il Biancospino en bestond uit hondenbrokken … ? Toch niet, want Gabriela had voor ons gelukkig een echte mens-menu samengesteld. Ze is nu eenmaal een mensen-mens. Lekkere quiche en frittatta en worstwaren, Russisch ei vooraf, gnocchi met spinazie en ricotta, rosbief met heerlijke aardappeltjes en een echte chocoladetaart toe. Met 18 kaarsjes, want de kouwekant-padrone had dit uitje natuurlijk zelf georganiseerd en aangekondigd dat het zijn 18-jarige verjaardag betrof. Wat grif werd geloofd! (vooral omdat Gabriela zelf beweerde 1 jaar oud te zijn).
De rest van de dag werd zonnend en ronkend doorgebracht.

En nu is de oude-lul-padrone uit zijn roes ontwaakt en zit hij met de brokken … 50+! L

Gelukkig staat hij hierin niet alleen:

http://bitchvandebovenbouw.web-log.nl/een_klas_vol_pubers/2010/03/bitch-is-50.html

8*8, 7*7, 6*6

Sommigen zijn 64 geworden, anderen zijn 36 en weer anderen verlaten vol spijt de 49-er jaren. Kwadraten kwadraten, wie is wie? Wonderlijk genoeg is de 64-er geboren in 46! Ook is er in de familie nog een 55 uit 55. Numerlogen, eet jullie hart uit. De 64-er uit Rotterdam was zo aardig om haar jaarlijkse verjaring, wederom, in Italië te komen vieren. De wording van de tweede Abraham-padrone pikt ze dan gelijk ook nog mee. Deze keer kwam er een groep van drie en niet per vliegtuig maar per oude Rotterdamse Schicht.

Vorige week donderdag zijn ze gearriveerd, met tassen vol dr Frank-dieet (=geen brood, geen pasta, geen wijn) en ze vielen met hun neus in de boter (dat mag wel van dr Frank), wat het weer betreft. Zon! Op naar de 20 graden! Na wat verdwaal avont-uren in Montecalvo (kasteel gezien, begraafplaats, cavatappi-museum) en een nood-SOS-sms naar de padroni reed An de mooie schoongeveegde Villa oprit op. Met een wagen volbeladen, met dr Frank tassen. Gelukkig zijn de Frank-ofielen zelf de afgelopen weken/maanden inderdaad zichtbaar kilo's afgevallen, anders zou de oude Rotterdamse schicht door zijn kreunende schokdempers zijn gezakt.

De afgelopen week is harmonische eenstemmigheid doorgebracht met zonnen, bijkletsen, uit eten gaan (heerlijk heerlijk bij Bagarellum!!), verjaardag vieren, shoppen, binnenshuis verhuizen (we hadden een paar dagen Duitse klanten met 2 honden), cryptogrammen, naar de Middellandse Zee toeren, enz enz. Het weer blijft maar lentevol en de bollen staan in de tuin te pronken. Het planten gaat tussen de bedrijven door nog verder.

Een beeldverslag van wat momenten:

 

 

Il piccolo cane e il grande mare

Thomas wou niet mee.

Waarom wou Thomas niet mee?

Thomas was bang voor de zee.

Er gaat zoveel water in de zee ...

Meent Thomas bedeesd.