P.S.

Toch nog een nakomertje, voor diegene onder de lezers die inmiddels verslaafd zijn en moeite hebben met afkicken, zoals wijzelf. Allereerst nog een plus die we (schande) vergeten zijn te vermelden in onze boekhouding in het vorige bericht: onze trouwe lezers natuurlijk!!! We zijn blij verrast door alle enthousiaste reacties en het intensieve bezoek aan onze blog. Echt heel erg leuk en stimulerend. Er komt zeker een vervolg op de blog wanneer we ons avontuur gaan voortzetten.
Wat is er in de tussentijd nog gebeurd? Het bleef tot de laatste uurtjes in Montecalvo actie geblazen. De ingegnere kwam langs, later dan gepland, om een uur of half zes, om onze buurman tekst en uitleg te geven over de veranda. Waarom eigenlijk, vroegen we ons eerst af, maar ala, laten we maar meegaand zijn, alles is best als hij (de buurman) maar tekent. De buurman verscheen ook ter plaatse en een minuut of 5 werd er over de veranda gediscussieerd. Daarna begon hij over asbest, dat hier in de buurt een jaar of tig geleden werd bewerkt (Eternit) en dat een slachting onder de bevolking in Broni had aangericht. Hele families waren er door uitgeroeid! Een stukje treurige geschiedenis kortom, maar was dit alleen wat "gezellige" prietpraat of ... Nou Francesco bleek dus een leperik, want dit verhaal was slechts de opmaat tot een spervuur aan vragen aan de ingegnere over een dak in het huis of de schuur van Francesco, waarin asbest verwerkt zat. Wat moest hij ermee aan? Kon het blijven zitten, kon hij het gewoon afdekken, wat zou dat kosten etc etc. Even een gratis adviesje dus, en passant. Daartussendoor passeerde ook nog een oplichtingsverhaal de revue over een geometra in Santa Maria die Francesco had opgelicht. "Sembrava un prete", hij leek een priester, zei Francesco en vouwde zijn handen tezamen, maar het was een vuige oplichter ... Wij luisterden geamuseerd en geduldig, tot alles bereid, als hij maar zou toestemmen. En dat deed hij!!! De ingegenere las hem de verklaring voor die t.z.t getekend zou moeten worden en Francesco ging akkoord. Ook onze laatste activiteit in Italië werd dus succesvol afgerond. De documenten zullen nu gereed worden gemaakt voor de gemeente en dan is het even afwachten of er toestemming komt.
De laatste nacht sliepen we in ons droomhuis en na een kopje thee en na alles afgesloten te hebben, vertrokken we rond negenen richting het noorden. Gelukkig was het weer nu minder, zodat we niet het gevoel hadden een lenteachtige omgeving te moeten inruilen voor een koud kikkerklimaat. De reis verliep de hele dag boven verwachting goed, zonder enige file (die stonden de andere kant op), zelfs bij de Gotthardtunnel ging het als een speer. Enige minpunt was de zeer onvriendelijke bejegening bij de grensovergang van Italië naar Zwitserland door café bediening en douanepersoneel: leuke werkomgeving! De lunchstop was uiteraard in het inmiddels traditionele Stanstad aan de VierwoudstedenSee. Tegen zessen hadden we 750 km afgelegd en waren we in de buurt van Koblenz beland. De eerste locatie met wegwerkzaamheden (in de zomer is dat wel anders!) dreigde tot de eerste serieuze file te leiden, en dus besloten we maar een overnachtingsplaats te gaan zoeken. En tot ons geluk reden we daar meteen op af toen we de afslag afgereden waren. Een soort wijnboerderij met kamers te huur, en ruimte zat, ook  voor een stel met een hondje. Het arme hondje, dat nog maar net een piepklein plekje in de auto had gekregen en onderweg ook nog eens half geplet werd door een vallende rugzak (ze gaf overigens geen krimp).
Zet u de auto maar iets verder weg i.v.m. vallende takken van de bomen hier, zei dr. Höfer van de wijn boerderij. Vallende takken? Het zal wel, dachten wij. Dat van de aanstaande storm hadden we dus even niet meegekregen, daar kwamen we 's avonds pas achter toen we (d.w.z. een van de padrones, de ander lag al op een oor) de tv-berichten zagen. Het kamertje was leuk ingericht en een voorbeeld van hoe ons benedenappartement er uit zou kunnen komen te zien. Kostte slechts 60 euri, zonder ontbijt, dat wel, maar met fles wijn (beetje te zoetig naar onze smaak). Leuk gegeten in een hotel-restaurant in de buurt, erg sfeervol maar alles was toch ook wel erg eng-pünktlich-gründlich in vergelijking met de lekkere losse Italiaanse levenswijze.
Een staartje van de storm pikten we nog mee, in de vorm van heftige regenbuien en onweersflitsen. Daarna ging het alweer razendsnel en tegen 11 uur waren we al in Nieuwgein dat ons veel minder vreemd voorkwam dan we hadden gedacht. Kennelijk zit je oude omgeving na een jaar of 20 echt diep in je genen. En nu gaat het gewone lieve leventje voor een maand of 2 weer van start!

Ciao e a presto cari amici!